Het is 6.00 uur in de ochtend, wake-up! Een nieuwe dag met nieuwe kansen. Het water is nat en warm en dat is maar goed ook voor mijn ochtendbad. Daarna het gebruikelijke ochtendritueel. Het water stroomt nog steeds door de Suriname-rivier en sinds gisteren weet ik dat de brug, die gebouwd is door Ballast Nedam, ongeveer 130 miljoen heeft gekost. Alleen welke valuta bedoeld zijn weet ik niet, waarschijnlijk zijn het de ouderwetse Hollandse guldens. Hoeveel nieuwe ziekenhuizen hadden daar niet voor gebouwd kunnen worden in Surinaamse dollars? En het pondje had nog jaren kunnen varen met een baantje voor een nu on- of minvermogende, zoals ze dat hier noemen.
Dit keer word ik niet opgehaald en ook vertrek ik niet. Het wordt namelijk tijd dat de specialist aan het woord komt en dat start met een rapportage van de praktisch en degelijk ingestelde AAG-adviseur. Dit keer ben ik dat zelf. Soms als je ervoor kiest om zelf te gaan, moet je zelf ook het werk doen. Het gevolg is een schrijf(tik)klus. Rond 11.00 uur ben ik voorlopig uitgetikt en besluit ik in de lobby van het hotel koffie te gaan drinken en eet een vleesbroodje, dit keer kip. De kip is geschikt voor alle geloofsovertuigingen. De ene eet geen rund, de ander geen varken, maar kip lust blijkbaar iedereen! Althans als die niet gevlogen is?
Daarna maar eens op zoek naar het kantoor van Surinam Airways. Er is een misverstand bij mij over het ticket. Ik dacht op zaterdag te vertrekken en op zondag aan te komen. Maar op het ticket staat mijn vertrekdatum op 10 juli en dat is mooi verkeerd. Ik wil naar huis! Maandagmiddag moet ik naar Den Helder, het leven gaat verder. Ik moet een weg volgen die gelukkig op mijn kaart staat en ik ken inmiddels de weg een beetje en ook aan het verkeer ben ik gewend. Gewoon doorrijden, niet botsen en met de stroom meerijden. Gaat het verkeerd, geef een klap op het stuur (dus toeter), kijk wat verbaasd om je heen als iedereen stopt en rij dan verder richting de plek die je wilt. Het is gelukt, zonder meer krassen op de auto te krijgen dan er al opzitten bereik ik het kantoor. Met nummertje 69 in de rij vanaf 67 is het zo geregeld. Zaterdagavond rond 19.00 uur komt een KLM Boeing mij ophalen. Voor een reisje naar huis, natuurlijk zonder bolletjes. Ook ken ik inmiddels de stoelnummers dus ik kies een plekje voor het raam met beenruimte lang tot zeer lang. Kan ik op de terugreis heerlijk mijn bedje opmaken.
Op de terugweg naar het hotel gaat het mis. Links – Rechts- Rechts – Links - …. - ….. Ik weet het niet meer. In de Domineestraat raak ik de weg helemaal kwijt, hebben die dat niet vaker? Achteraf blijk ik volstrekt in de andere richting te hebben gereden dan ik dacht. Dan gaat het mis. Gebeurt me dit vaker, dat iedereen het anders doet dan ik verwacht? Maar verkeerd rijden heeft ook zo zijn charmes. Ik bezoek een begraafplaats van de Hernhutters. Je weet misschien wel die mensen uit Duitsland die hier ook iets hebben gedaan. Ik weet niet wat, want ik zie dat er veel dood zijn.
Na een bezoekje aan een souvenirwinkeltje is het tijd voor de ware specialist. Om 12.30 uur heb ik een afspraak met het hele medische team van het ziekenhuis om te bespreken wat hun opvatting zijn. In ieder geval blijkt dat ze allemaal in Nederland hebben gestudeerd en gewerkt. Wat moet ik ze dan nog vertellen? We hebben wel een fijn gesprek en wisselen informatie uit. Er komen meer ideeën en bij mij begint het nu echt te borrelen. Ik zie steeds meer kansen met de huisvesting, wel na sloop natuurlijk! Maar een paar stenen kunnen wel blijven staan.
Als ik terug kom op mijn hotelkamer werk ik verder aan de rapportage. Ik bel naar huis en heb een gesprekje met Harm. Hij bleek achter de TV te zitten en mijn andere zoon achter het andere beeldscherm in huis. Wat moet een kind nog zonder scherm, je kunt het je niet meer voorstellen. Ook bel ik met mijn moeder. Als high-tech oma heeft ze me al diverse sms-jes gestuurd, super hé. Vervolgens lukt het mij, als high-tech zoon niet om deze te beantwoorden. Da’s niet cool hé? Er staat een instelling voor het servicenummer van de sms- centrale verkeerd in mijn toestel. Ik slaag er niet in om deze aan te passen, en handleidingen heb ik niet. Ik bel dus maar even ouderwets, dan kan zij ook weer rustig slapen vannacht. Wat hoor ik van haar? De wereld staat weer op z’n kop. In Londen blijkt een ontploffing te zijn geweest. Ik doe mijn TV en kan op CNN het laatste nieuws volgen. Maar hopen dat de vliegtuigen geen vertragingen hebben zaterdag.
Rond 19.00 uur check ik mijn e-mail, stuur de nieuwste zaken door en beantwoord diverse mailtjes. Ik excuseer me bij sommige mensen maar voor het tijdstip, want anders denken ze echt dat AAG’ers de hele nacht doorwerken en dat zal wel niet zo zijn.
Ook heb ik nogmaals contact met de top van het Bouwcollege (Tom Vroon en zijn secretaresse). Ik wil namelijk de bijlage van het rapport dat Wessels en Both namens het adviescentrum voor zorgvoorzieningen hebben opgesteld in mijn bezit krijgen. Ooit ook zo’n snoepreisje gedaan. Daar blijkt een inventarisatie in te zitten van het Vincentius Ziekenhuis. Tot op heden is het archief echter zo slecht toegankelijk dat het nog niet te achterhalen is. Ik ben benieuwd of ze het nog tijdig vinden. Het zal dan zeker niet digitaal zijn?!
Rond 20.30 uur is het tijd voor wat eten. Een biefstukje met friet. Lekker, maar gezond? De koffie na afloop maakt me weer voldoende wakker. Kan ik nog even in mijn dagboekje schrijven. Misschien moet ik een ‘weblog’ starten. Als er zoveel meelezers zijn, kan dat best leuk zijn. Maar wie betaalt deze uren dan of is dat AAG algemeen?
Inmiddels is het 22.30 uur. Morgen wordt een drukke dag. Nickerie staat op het programma en dat is 3 uur heen en 3 uur terug. In de tijd dat Wessel en Both er waren, konden ze er niet komen. Ik ben benieuwd naar de dag van morgen, dus welterusten allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten