Op hoge snelheid naar Kanazawa

Het is vandaag vroeg opstaan, om 6.30 uur verzamelen in de lobby van het hotel. Vervolgens is het een kleine wandeling naar het treinstation Uneo om vandaar met een hogesnelheidstrein naar de volgende locatie af te reizen. Helaas had ik zelfs de koffie in het hotel gemist en dus op het station op zoek naar een bakkie. Het is een flesje geworden, met het juiste shot caffeïne en vermoedelijk iets te veel suiker? Vervolgens in de rij voor de trein, precies zoals het hoort in Japan. En precies op tijd komt de trein het station binnen en kunnen we instappen. Een gereserveerde stoel (treinstel 3, rij 5, stoel E), bij een raampje. Mooi uitzicht, veel beenruimte, weinig zitvlak, overigens prima uit te houden voor de komende 2 uur.

Langzaam komt de trein op gang en uiteindelijk komt de snelheid rond de 220 km per uur. Met hier en daar een uitschieter naar ruim 250 km, dus best hard. We doorkruisen het Japanse landschap en vanuit de stad gaan we omhoog de bergen in om in een besneeuwd landschap terecht te komen. Het is een prachtig gezicht, jammer van de tunnel die de trein neemt. Op deze (te lange) momenten is er niets te zien van het prachtige landschap. De trein maakt een stop in Nagano waar in 1998 de winterspelen zijn geweest.  Vervolgens reizen we verder om uiteindelijk in Kanazawa te stoppen. Daar gaan we eruit en staat een bus voor ons klaar. Kanazawa ligt aan de Japanse zee en daarmee zijn we aan een andere kant van Japan.

Ons eerste bezoek is aan Share Kanazawa. Share Kanazawe is een buurtje waar gehandicapten, ouderen en  studenten samenleven. Op basis van sociale inclusie wordt er gebouwd aan de gemeenschap. In het project is vooral aandacht om iedereen de mogelijkheid te geven betekenis aan het leven te geven. Ieder op zijn of haar manier. Voor iedereen is een plekje om arbeid en/of dagbesteding te doen en er wordt gewerkt op basis van een vorm van social enterprise. Het geeft alle inwoners een gevoel van onafhankelijkheid en geeft perspectief. In het restaurant van Share Kanazawa gebruiken we ook de lunch. Uiteraard een Japanse lunch met rijst en alleen te eten met stokjes. Ook daar ben ik inmiddels behoorlijk aan gewend. Overigens heb ik het idee dat mijn darmen inmiddels het brood beginnen te missen?

Na de lunch bezoeken we nog een tweetal andere projecten van dezelfde instelling. De visie van sociale inclusie is ook op de andere projecten in min of meerdere mate zichtbaar. Op het laatste project dat we vandaag bezoeken is ook een robot. Ook deze robot wordt vooral ingezet voor het stimuleren van wat lichaamsbeweging. We zien dat het dossier nog bijna volledig op papier worden bijgehouden en het lijkt opnieuw of moderne geavanceerde ICT technologie in Japan ontbreekt. Er zijn ook nog veel telefoons die gewoon aan een draadje hangen.

Rond 17.00 uur zijn we bij het hotel. Inchecken en nog wat eten. Opnieuw was het een (waarde)volle dag.