Ons eerste bezoek is bij het Peto instituut. We staan een kwartiertje te vroeg voor de deur en het naastgelegen gebouw is een ziekenhuis. Oftewel we wijken even af van ons programma en brengen een bliksembezoek aan het ziekenhuis. Het blijkt het ziekenhuis te zijn van en voor de leden van de communistische partij. Althans voor 1989. Het was dus een wat ‘beter’ ziekenhuis en die reputatie heeft het nog steeds. In de hal met veel marmer komt de grootsheid je tegemoet. En als je vervolgens iets verder gaat blijkt het contrast met de huidige Nederlandse ziekenhuizen best groot. Zonder op details in te gaan is er nog best een ontwikkeling te gaan. Mijn voorkeur is duidelijk.
Om 10.00 uur worden we ontvangen door Pál Csuka, assistant director van het András Peto institute of conductive. Hij vertelt ons over de geschiedenis van het instituut en de cliënten die zij bedienen. Het instituut richt zich op mensen die motorische problemen hebben. Zowel kinderen als volwassenen. Ze hebben een zeer beroemde aanpak ontwikkeld voor de integrale behandeling en behalen daar zeer goede resultaten mee. Aan het instituut is een opleiding verbonden om mensen op te leiden tot ‘conducteur’. Het is een 4-jarige opleiding waarin vanuit cliëntperspectief mensen worden getraind. Zowel theoretisch als praktisch. Ik kom onder de indruk van de aanpak en werkwijze. Het schijnt een zeer unieke opleiding (en aanpak) te zijn en in diverse landen in Europa en daarbuiten vinden de mensen werk. Soms in licentie van het Peto instituut soms rechtstreeks. Ook komen kinderen uit het buitenland (Engeland, Duitsland, Marokko, Amerika, Arabië naar Hongarije voor behandeling. Zeer bijzonder. Het schijnt dat er ook enkele Hongaren in Nederland werken. Ik neem me voor hiernaar een zoektocht te gaan doen en ik ben reuze benieuwd naar de resultaten. Na het gesprek krijgen we een rondleiding. Het oude gebouw is verfrissend ingericht en er is veel aandacht voor ‘healing environment’. Helaas mag ik geen foto's nemen. Ik krijg het officiële materiaal inclusief film nagestuurd. Het was een mooi bezoek en het nam wat meer tijd dan verwacht. Oftewel we moeten onze lunch skippen om tijdig op de volgende afspraak te zijn.
Onze volgende ontmoeting is op een locatie van Albert Schweitzer Reformatus Szetetetothen en we spreken met Judit Kit. Ze neemt ons mee in de historie van de instellingen en we begrijpen dat het ooit (50 jaar geleden) door de kerk is opgericht voor hun pensionados. Na enige tijd zijn ook leken opgenomen en inmiddels is het mede overheidsgefinancieerd. We begrijpen de achtergronden en laten ons informeren over de huidige situatie. Er wonen nu 100 ouderen verdeeld over 3 verdiepingen. Op de bovenste, gerenoveerde verdiepingen wonen de zwaarste cliënten, veelal met dementie. In het gesprek proberen we duidelijkheid te krijgen over de rol van de kerk bij deze instelling. Er zijn nog steeds veel verbindingen en ook in de programma’s is identiteit duidelijk herkenbaar. Ook blijkt de kerk ‘openbare’ voorzieningen over te nemen om deze daarna op basis van identiteit te exploiteren. Ik ben erg benieuwd hoe dat werkt, maar het betreft andere locaties. Dus onze contactpersoon kan daar niet meer over vertellen. We sluiten het bezoek af op een tweede locatie van deze instelling. Het betreft een plek waar 25 ouderen samenwonen in een randgemeente van Boedapest. De exploitatie blijkt niet kostendekkend maar er is wel veel vraag. De wachttijd is circa 3 jaar!
Tot slot bezoeken we een ouderenzorg locatie die door de overheid / gemeente wordt geëxploiteerd. Het is een zeer oud pand gebouwd eind 19e eeuw. Toen waren het waarschijnlijk luxe appartementen, maar nu ….. Hierover kan ik duidelijk zijn, daar zou je liever niet willen wonen. Er is nog een forse ontwikkeling te gaan.
Aan het einde van de middag rond 17.00 uur zitten we vol met kennis over de Hongaarse care-zorg. Het is tijd voor wat toeristisch gedrag. Een bezoek aan een prachtige overdekte markt is de markering van het einde van de bezoeken van vandaag. Een prachtige staalconstructie met hele verschillende winkeltjes. Zowel gewone etenswaren als meer toeristische producten. Ik pak wat kansen en vervolgens eindigen we de dag in een leuk eettentje. Het is lekker weer dus buiten op een terrasje genieten we van de culinaire kunsten van een Hongaarse kok. Daarna wordt ik ‘thuisgebracht’ in mijn hotel. En is er tijd om deze weblog te schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten