De arme kant van de Ethiopische samenleving

Een nieuwe dag, de zon schijnt opnieuw. Net als andere dagen wordt het vast weer lekker weer. Het is hier iedere dag zo rond de 23 – 26 graden, een zonnetje en hier en daar een wolkje om de zon te temperen. Geen regen, dus best lekker. Hoewel …., Addis Ababa ligt op 2500 m1 en heeft daarmee een vrij ijle lucht. Addis Ababa is een stad met veel verkeer en het is er heel droog. Het gevolg is dat mijn slijmvliezen geïrriteerd zijn, mijn neus snel bloed. Niet helemaal perfect dus.

We gaan vandaag in de Arko area op zoek naar de armoede. Hoewel, op zoek? Het ligt er gewoon op straat, voor je neus, je struikelt er over. Het is niet te missen! We bezoeken een gemeenschapshuis waar gewerkt wordt aan samenlevingsopbouw en kinderwerk. Er wordt hier prachtig werk gedaan voor de onderkant van de samenleving. Een onderkant zoals wij die niet kennen, onze onderkant is hier nog een bovenkant. De onderkant van de samenleving in Addis Ababa woont hier in ‘hutjes’ die zelfs die naam niet verdienen. Hutjes met soms stroom, met soms een gedeeld toilet en soms een gedeelde wateraansluiting. Mary Joy verzorgt soms een wateraansluiting, maar helpt ook mensen met daadwerkelijke financiele ondersteuning, opleidingsmogelijkheden en microkrediet. We bezoeken een alleenstaande moeder van 29 jaar met een dochter van 10 jaar. Geen echtgenoot of andere familie, gewoon alleen! Ze heeft trainingen gehad en is nu ‘aardappel’ handelaar. Met openbaar vervoer gaat ze naar een plek buiten de stad en koopt een mud aardappels. Deze gaat mee in de bus en dat verkoopt ze. Daar kan ze van leven en haar kind naar school sturen. Voor een mogelijk betere toekomst. Ze kan dit doordat Mary Joy haar met de opstart heeft geholpen. Hoe klein kan het zijn?

We bezoeken een andere familie die een waterkraan heeft gekregen. Eén van de familieleden woont in een hutje met een dak van takken en plastic. Hoe zou dit tijdens de regentijd zijn? We zien veel meer armoede en omdat te beschrijven is heel moeilijk. Deze mensen kunnen onmogelijk bestolen worden, ze hebben nagenoeg niets! En het is er vies, ongelofelijk vies!

In de middag ontmoeten we Rosas Aranda. Een spaanse vrouw die ik eerder als VN-medewerker heb ontmoet bij Mary Joy. Ze werkt niet meer bij de VN en heeft wel besloten om in Ethiopie te blijven. Ze heeft (als vrouw alleen) twee kinderen geadopteerd en is een reisorganisatie aan het opzetten. Dus als je nog plannen hebt om deze kant op te komen? Ze wil je vast helpen met een goed programma. Omdat zij de lokale situatie en Mary Joy goed kent bespreken we onze inzichten. Ze maakt ons deelgenoot van haar kennis en we komen weer een stapje verder in de analyse van de situatie. Eenvoudig is het niet, verandering is wel heel hard nodig. Complex is het zeker, en de Ethiopische regering maakt het niet makkelijk. Zij maakt het ons wel makkelijk, ze brengt ons thuis in ons tijdelijke huis. Hotel TopTen in Addis Ababa. 

We gaan wat digitaal werken, nemen een drankje en een maaltijd. Dit keer kippensoep en een visje uit de Nijl. De laatste act van vandaag wordt weer het bed, net als alle andere dagen.