Opstaan in de woestijn, terug naar huis

Langzaam wordt het licht in de woestijn, vanuit mijn bed in het Rovehotel trek ik mijn gordijn open. Het licht straalt op de Burj Khalifa, het hoogste gebouw in de wereld. Ik word dus wakker in Dubai. Een stad met inmiddels meer dan 2 miljoen inwoners, midden in een hele grote zandbak. Een stad met uitersten en heel veel nieuwe gebouwen, waaronder veel hoge gebouwen. Gisteren hebben we rondgekeken en hebben we de toren beklommen en de Dubai Mall bezocht. Vandaag gaan we verder of beter terug. Vanavond hoop ik weer thuis in Elst te zijn.



We hebben ervoor gekozen om uit te slapen en rustig aan de dag te gaan starten. Om 9.00 uur starten de verkenning bij het ontbijtbuffet. Er is van alles of misschien wel alles wat je bij een ontbijt zou willen. Het is dus vooral belangrijk om alleen te pakken wat je graag wilt eten, daar is genoeg van. Dus voor mij een gebakken eitje en wat jam op geroosterde boterhammen. Een stukje kaas, wat yoghurt en niet te vergeten KOFFIE! Koffie is de brandstof om mijn lichaam op te laten starten en op stoom te brengen. En ook vandaag lukt dat weer goed. Na afloop nog even de rest van het Rovehotel verkennen zoals het zwembad, de gym en zoals te verwachten was de gebedsruimte. In de vloerbedekking zit een streepje en dus weet degene die wil bidden precies welke kant het matje op moet liggen. Vermoedelijk loopt dit streepje richting Mekka.

Rond 11.00 uur vertrekken we met de taxi naar de airport. De chauffeur is een al lang in Dubai wonende Indiër  die in ieder geval zelf veel plezier heeft. Hij heeft iets met en vooral over ‘vrouwen’. Ondertussen geeft hij ook nog wat uitleg over de gebouwen waar we langs rijden. Op terminal 3 wachten de medewerkers van Emirates op ons. Ze zijn behulpzaam bij het wijzen van de weg en het afgeven van de koffers. Daarna een stempeltje van de douane en opnieuw kunnen we shoppen, shoppen, shoppen. We hangen wat rond en ruim op tijd gaan we naar gate 14, daar staat een Airbus A380 op ons (en vele anderen) te wachten.

Onze plekjes zijn gereserveerd en we hebben ruim 6,5 uur om ons op dat plekje te vermaken. Enkele potjes schaken met Wolter (raad wie er wint?), wat filmpjes, een lunch, ijsje, etc. en om 18.39 uur staan we op Duitse bodem. Ook de koffers komen eruit en we zijn bijna thuis. Mijn zoon Harm is vanavond de chauffeur en hij brengt ons thuis. Moe maar voldaan komt er een einde aan de MaPaLaNa lustrum reis. Het was een succesvolle reis en de verwerking van emoties en herinneringen kan nu beginnen. En nog lang doorgaan.

En ondertussen ontstaat een nieuw perspectief. Samen met mijn hele gezin (en aanhang) hopen we in de zomer 2017 naar Sri Lanka te gaan. Een mooi voort uitzicht om samen met mijn geliefden dit mooie land te bezoeken.