Een van de vijf leerelementen van de blauwe zones is het vermijden van teveel en constante stress. Iets waar, naar mijn mening, de Nederlandse samenleving vaak tekortschiet. Stress lijkt overal aanwezig, en veel mensen voelen dit ook (voelen is immers een nieuw genormeerd begrip van onze premier Schoof, toch?). Bijna alles lijkt tegenwoordig onder druk te staan. Daarom start ik deze dag in echte Ikariaanse Blue Zone-stijl: rustig wakker worden zodra het licht wordt en genieten van een ontbijt op mijn terras. De nieuwsberichten in de krant proberen misschien mijn ontspannen sfeer te verstoren, maar de rustige omgeving – het uitzicht op de zee en een weg waar nauwelijks auto's rijden – helpt me toch een beetje. Op Ikaria zijn er geen drukke wegen, laat staan snelwegen. De vijfde en zesde versnelling zijn hier overbodig, en zelfs de vierde versnelling gebruik je amper. Op de meeste wegen wil je niet harder rijden dan 40 km per uur, en dan kun je ondertussen ook nog genieten van de prachtige uitzichten. En niemand die achter je zit te toeteren.
Na deze rustige start ga ik op pad. Mijn eerste bestemming is Armenistis, een klein, charmant dorpje aan zee met een kleine haven. Na een wandeling door het dorp geniet ik van een kop koffie en ontmoet een echtpaar uit Nieuw-Zeeland. Ze waren speciaal naar Ikaria gekomen om meer te leren over de blauwe zones. We hadden een mooi gesprek, waarin zij vooral spraken over stressvermijding en gezonde eetgewoonten. Mijn aanvulling over beweging en het belang van een levensdoel bleek een mooie toevoeging.
Daarna bezoek ik het klooster Moni Mounte, gelegen op zo’n 20 kilometer landinwaarts, hoog in de heuvels. Het is een rustige plek waar ik helemaal alleen rondwandel; er is verder niemand te bekennen. De deur van de kerk staat open en een brandende kaars suggereert dat er vandaag toch iemand geweest moet zijn. De meeste monniken lijken vertrokken (of misschien zelfs aan het hemelen). Een oude, stoffige BMW met lege banden staat verlaten voor het klooster – duidelijk al jaren niet gebruikt. Het is een prachtige plek, met een schitterend uitzicht. Rond het klooster zijn terrassen aangelegd voor olijfbomen en groenten, maar deze worden langzaam overgenomen door de natuur. Het onderhoud en cultiveren lijkt al een tijd geleden gestopt.
Na mijn bezoek aan het klooster rijd ik naar Evdilos, feitelijk de grootste havenstad van het eiland. Alhoewel, 'groot' is relatief – ook dit is meer een dorp. Er zijn genoeg cafés om een kop koffie te drinken en rustig te genieten van de omgeving en de mensen. Ik zie oudere bewoners die zich langzaam voortbewegen en vooral samen genieten van het leven. Op een kiezelstrandje loopt een oude vrouw met twee wandelstokken – een simpel maar krachtig beeld van hoe iedereen hier in beweging blijft. Waarschijnlijk draagt juist dit bij aan hun gezondere en langere leven!
Voor mij is het tijd om afscheid te nemen van Ikaria. Nog een laatste rit naar de luchthaven, en ik verlaat het eiland. Ik heb met veel genoegen mijn tijd hier doorgebracht en neem talloze indrukken mee. Net als andere blauwe zones is ook Ikaria afgelegen en heuvelachtig, met bewoners die veel buiten leven en voortdurend in beweging zijn. Doordat het gebied lange tijd relatief geïsoleerd was, eten de mensen hier voornamelijk verse producten, zonder pakjes of bewerkt voedsel. De sociale verbondenheid is groot en de meeste inwoners lijken nauwelijks last te hebben van stress van buiten het eiland. Ze leiden gewoon een rustig, eenvoudig leven. Misschien kunnen we hier iets van leren voor onze eigen leefstijl? Kunnen we vastgoed creëren dat beweging en sociale verbinding stimuleert? Genoeg ideeën om mee aan de slag te gaan!
Overigens deel ik tegenwoordig ook mijn reisverslagen op Polarsteps. Volg me daar om op de hoogte te blijven van mijn reizen! Je kunt me daar vinden onder mijn eigennaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten