Vandaag is het zaterdag en opnieuw een dag waarop ik de Ethiopische samenleving  verder ga verkennen. Om 10.00 uur word ik met de auto opgehaald en ons doel is het Ethnological Museum. Dit museum is op de universiteit en is één van de voormalige paleizen van de Empire. Hoewel de afstand niet zo ver is (20 minuten) doen we er ruim 1 uur over om op de plek van bestemming te komen. Er blijken nog allerlei feesten, processies en trouwerijen en continu moeten we de auto een andere kant op sturen omdat de weg is afgesloten.  Na de vele omleidingen lukt het ons om bij de universiteit te komen. Om het terrein op te komen moet Abebe zijn identiteitsbewijs afgegeven. Ze zijn blijkbaar bang dat we niet meer vertrekken? We zoeken het museum op en zoals gebruikelijk kunnen we vlak voor de deur parkeren. Volgens mij is er in Addis Ababa nog geen parkeerprobleem. Een bezoek aan het museum geeft inderdaad meer inzicht in de opbouw en historie van Ethiopie. Ik leer dat er verschillende stammen zijn. Deze stammen hebben ieder eigen tradities en het museum geeft inzicht in diverse rituelen. Ook is er een overzicht van muziekinstrumenten. Dus eeuwenoude gebouwen en historie is er niet. Hoewel iedere stam zijn eigen tradities en achtergronden heeft zijn er geen onderlinge twisten. Ethiopië is een land dat geen koloniale overheersing heeft gehad en dat alleen in de laatste eeuw strijd heeft gehad met Italië als buitenlandse mogendheid. Ook de historie van het land is al oud en daarmee is er sprake van een behoorlijk duidelijke (eigen) identiteit. De hoofdstad is nog niet zo oud. De hoofdstad van Ethiopie is Addis Ababa (of voor anderen Addis Abeba) en is een optelsom van veel verschillende stammen. Als stad is het gevestigd in de 19^e eeuw.  Op het Afrikaanse continent is de stad best belangrijk. Veel landen hebben er een zeer grote ambassade en verschillende internationale organisaties zijn er gevestigd. Zowel van de VN als van de Afrikaners zelf.

Ik leer dat koffie een belangrijk export product is. Het grootste deel van de buitenlandse valuta wordt daar mee verdiend.  Maar dit is niet voldoende, er is inderdaad veel armoede. En volgens de mensen van Mary Joy is dit alleen maar groeiende. Een steeds grotere deel komt onder de armoede grens en ook de middenklasse krijgt het steeds zwaarder. De schoenpoetsers op de hoeken van de straat blijken vaak studenten. Het gaat om een zakcentje en hopelijk komen ze daarmee verder. Het poetsen van een schoen kost 1 Birr (= 5 EuroCent). Dus voor een paar ben je klaar met 2 Birr. Ook bespreek ik de moeilijkheden om de economie te stimuleren. Soms zijn grondstoffen een probleem. In de bouw was cement en staal lange tijd een probleem. Soms is de infrastructuur het probleem. Het vervoer van elders in Ethiopië geproduceerde goederen blijkt lastig. Veel westerse bedrijven regelen dit zelf, waardoor er export is. Terwijl er in het land zelf schaarste kan zijn. Soms is het benodigde kapitaal een probleem. Microkrediet is soms beschikbaar maar het biedt nog onvoldoende mogelijkheden. En de bank wordt gerund door de regering en dat werkt niet soepel.

Rond lunchtijd ben ik weer terug bij mijn hotel. Ik ga op zoek naar een lunch, het wordt lasagne. In een klein lokaal restaurant heb ik voor 50 Birr (€ 2,50) een bord vol Lasagna en een colaatje. Niet duur. Overigens was de koffie ook niet duur, voor 8 Birr heb je koffie.

De verdere middag besteed ik aan wat religieuze bezoeken. Ik onderhandel over mijn eerste taxirit ( in een Lada uit de jaren ’70). En ik laat mij brengen naar de Holy Trinity Church. Een kerk die eind jaar 30 is gebouwd door Hellie Salasa.  Het is een naar middeleeuwse architectuur nagebouwde kerk en binnen zie ik de tombe van de laatste keizer. Deze kerk is de hoofdplaats van de koptische kerk in Ethiopie. Hierna bezoek ik de naastgelegen oude kerk. Een rond kerkgebouw (net als de koepelkerk) met 3 ingangen. Één voor de mannen, één voor de vrouwen en één voor de priesters. Helaas is het gebouw nu dicht en alleen op zondag open. Eigenlijk best ‘normaal’ voor een kerk.  Ondertussen heb ik een gids gevonden en ik bezoek ook nog een klooster. Met daarin de tombe van een voormalige keizer (oom van de laatste keizer).  En zoals ik inmiddels geleerd heb veel (‘vrijwillige) gidsen die ik ontmoet willen wel een fooi. Zouden ze daar ook van leven?