Inside Detroit

Het kingsize-bed sliep heerlijk. Ondanks een korte wake-up rond 5.00 uur prima geslapen. Om 7.30 richting het ontbijtbuffet gegaan. Er was van alles te eten, in ieder geval genoeg voor een stevig ontbijt. Koffie in de maat zeer-groot, dus een genot. Om 9.00 uur start de tour. We vertrekken in onze auto’s en maken kennis met een stad in verval. Vandaag leren we dat Detroit van 1910 is gegroeid en rond 1950 het maximale inwoneraantal van meer dan 2 miljoen inwoners heeft bereikt. Vanaf dat moment is de krimp begonnen. Eerst waren er de verhuizingen naar de omliggende voorsteden en later was er sprake van daadwerkelijk krimp doordat mensen helemaal wegtrokken.

We zien vandaag de gevolgen van die krimp. We zien ontzettend veel leegstand, half afgebroken straten, leegstand, stadsruines, leegstand, afgebrande huizen. Het is ongelofelijk welke verlaten gebieden we zien. Overal, overal staan zaken leeg. Er zijn hele straten afgebroken en het wordt ons duidelijk dat er geen plan achter zit. Een visie op de krimp lijkt er niet.

In straten die half of meer leeg staan wonen nog wel mensen. Meest donkere mensen. Voorzieningen zijn er niet of nauwelijks. Op de 700.000 inwoners zijn 86 supermarkten. En waar deze liggen komen we nog niet achter.

Bij de rondgang lopen we ook tegen het oude treinstation aan. Een station waar de laatste 40 jaar geen trein is gestopt. Een heel erg groot en verlaten gebouw. De krimpoptie is simpel, hek eromheen. En verder nauwelijks wat aan doen.

We bezoeken de grootste leegstaande fabriek op de wereld. Een immens groot complex, een voormalige autofabriek die sinds de ’50 jaren leegstaat. Om het complex te slopen is 12 miljoen dollar noodzakelijk. Niemand heeft het of wil het aan de sloop van het complex uitgeven. Want ….. de grond is in dit

gebied gewoon niets waard. Vastgoed is hier bijna overal nauwelijks iets waard. Veel panden kun je voor 1 dollar kopen, mits je het achterstallig onderhoud wilt uitvoeren. En dan wordt het vaak een duur pand. Een woning voor $ 80,000,- is ruim voldoende voor een vrijstaand huis. En een villa voor $ 300,000,= is het maximum, maar dan heb je ook wat. Een klein landgoedje en daar zijn er maar een paar van. We bezoeken 1 wijkje waar daadwerkelijk leven in zit.

Ik leer dat deze stad al heel lang problemen heeft. Stedebouwkundig is er ook helemaal geen plan. Hierdoor ontstaan de meest vreselijke straatbeelden. Je wordt bijna nog gelukkig met de welstandscommissie in Nederland.

’s Middags hebben we een gids die betrokken is bij cityfarming. Hij vertelt over plannen om wijken grotendeels te slopen en vervolgens een herinrichting met accent op voedselproductie. Hij vertelt over de wijze waarop hiermee banen worden gecreëerd en het verband naar local-food en de voedselketen. Er liggen plannen voor appelboompjes, visserij kwekerijen, groenteteelt, etc. Ook is nagedacht over de waterafvoer en aanvoer, etc. etc. Het is een boeiend verhaal, maar het zijn grotendeels nog plannen. Dit jaar moeten financieringen verder rondkomen. We zijn benieuwd wat het gaat worden.

Al met al is het antwoord op krimp best lastig. De antwoorden die we zien zijn gericht op hek-erom, sloop, … Maar morgen komt er nog meer. We gaan spreken met de plannenmaker voor future-Detroit. Ik kijk uit naar de gesprekken.