Nog één nachtje

De laatste keer opstaan in het beach resort Unawatuna. Helemaal uitgeslapen(?) en inpakken maar. De afgelopen nacht heeft het flink geregend en bij onze reisgenoten Wouter en Andrea blijkt de hotelkamer onder water gelopen te zijn. Er is van alles nat en dat is vervellend. Bij Jos en mij is gelukkig alles nog (net) droog. Het ontbijtbuffet is vanaf 7.30 uur geopend en we staan dus op klokslag deze tijd klaar. Een lekker dubbel gebakken eitje met spek ligt bijna (dus vers) te wachten en met een beetje moeite lukt het ook dit keer om een kop koffie te bemachtigen. Ik ben dit keer opnieuw aan de beurt voor de hotelrekening te vereffenen (plastic helpt dit soort problemen op te lossen) en om 8.00 uur stappen we in de auto voor vertrek. Het belooft opnieuw een boeiende dag te worden.
Onderweg van Unawatuna naar Negombo zien we op vele plaatsen de gevolgen van de Tsunami. Er zijn nog volop beschadigde huizen, bruggen die nog hersteld worden, noodbruggen. En ook zien we nieuwe woonwijkjes die met donorgeld zijn gerealiseerd. We hadden het plan opgevat om bij Hikkaduwe een bootje met een glazenbodem te huren en de koralen voor de kust te verkennen. Zodra we daar aan komen blijkt de Indische Oceaan erg ruw. Er is geen boot op de zee en wij besluiten het ook maar niet te gaan doen. We willen graag veilig en droog terug keren naar onze gezinnen. En iedereen blijkt al eerder of elders koralen bewonderd te hebben, dus of het noodzakelijk is om nu de zee op te gaan ……?
We vervolgen dus de weg langs de kust naar het noorden en zijn deelgenoot van allerlei vervoersmiddels die we op de weg tegenkomen. Zoals tuk-tuks, bromfietsen, oude en nieuwe auto’s, wrakken, voetgangers, scooters,…. En dat alles op dezelfde baan, en dat zonder botsingen.
Een eindje verder in Ambalangoda bezoeken wij een mask-museum. Er blijkt erg veel symboliek bij het gebruik van vele maskers en wij krijgen een prima uitleg over het gebruik. In de naast het museum gemaakte ‘werkplaats’ wordt zichtbaar gemaakt hoe maskers worden gemaakt. De arbeid van enkele Sri Lonkanen leidt tot een aanvulling van de voorraad in de winkel en verzorgt daarmee de inkomsten stroom van het museum. Want de toegang was gratis. Ik besluit het masker ‘hoofdpijn’ te kopen, lijkt me wel toepasselijk voor een makser dat een slag over zijn kop heeft hangen.

Hierna gaan we verder en bij Kalutara (gelegen aan de Zwarte rivier, Kalu Ganga) maken we een stop. Iedere boedistische chauffeur hoort daar biij de Gangatilake Vihara te stoppen en een donatie te geven. Daar staat een enorme witte dagoba met een rij ramen in de koepel. Het is één van de weinige dagoba’s waar je ook in kan komen en waarin een andere dagoba is gevormd. De fries is beschilderd met de verhalen of beter legende’s van boeddha. Zo zien we een afbeelding van de plek waar de prins zijn verheerlijking onder de Bo-boom kreeg en daarbij het nirwana bereikte. De koepel is inmens en de akoestiek in de koepel is geweldig. Eigenlijk zou je iets willen uitschreeuwen, maar ik heb me kunnen beheersen. Gelukkig hoefden me andere reisgenoten zich niet voor mij te schamen!

Na het tempel bezoek (zonder dat we een donatie gaven) reden we verder naar Colombo. Daar hebben we het toppunt van westers eten beproeft. Oftewel een Big Mac met franse frietjes bij de Mc Donald in het Verre Oosten. Het eten smaakt net als bij de Mac in Nederland, dus goed en voedzaam. Hierna zijn we doorgereden naar ons Hotel, The Beach in Negombo. Een zeer luxe hotel met alles wat je mag of wil verwachten in z’n hotel. Met name het sanitair is geweldig en de badkuip is niet alleen van forse afmeting, maar ook erg comfortabel. Er hangen kussentjes in zodat je heerlijk kan relaxen. Ook de zwembaden zijn heerlijk en hebben uitzicht op zee. Via de palmen zie je de ruwe Indische Oceaan. Het is een waardige afsluiting van 10 dagen Sri Lanka. Ondertussen nemen de weerscondities in kwaliteit af en plenst de regen met bakken naar beneden. En dat blijft zo totdat we vertrekken.

Het diner is in het restaurant van het Hotel, met alleen een dak is dat wat winderig, maar de temperatuur is wel goed. Ik denk dat het rond de 26 graden is. Het eten is prima en er is zowel vis als vlees, en wat wil je nu nog meer? Er resten wat waardevolle woorden voor elkaar want de rondreis is bijna afgesloten. Helaas moeten we afscheid nemen van Wouter en Andrea en dat doet ons pijn. Het zijn goede vrienden en we hadden samen een zeer aangename reis. Helaas is het punt van afscheid gekomen en dus zeggen we elkaar gedag. Tot ziens, alleen we weten nu nog niet wanneer en waar …….
Dit keer is Jos de pineut voor de schade en wat contante euro maken het mogelijk om zonder af te wassen vannacht te vertrekken. Rond 22.00 uur stappen we moe en voldaan in / op onze kingsize bedden en vallen in diepe slaap!