Terug naar Nederland

Vandaag is het de laatste tweedaagse. Oftewel een hele lange dag of voor sommigen vooral een korte nacht. Het gevolg is de overbekende jetlag! Gelukkig loopt niet al te vroeg de wekker af en neem ik een warme douche. Al mijn spullen verdwijnen in de koffer en vervolgens gaan we nog even shoppen. De bus brengt ons naar het zeer-grote-shopping center. We starten met een tour over de parkeerplaatsen. Het is duidelijk, vooral berekend op de benodigde piekcapaciteit tijdens de kerstdagen. En dat dan ook op de groei!

Binnen is het zeer rustig. De winkels zijn nog niet open als we arriveren. Om 10.00 uur kan het feest beginnen. Maar helaas .....! Er is weinig te koop wat mij boeit. Het zijn voornamenlijk kleren en sieraden. En ik ben op zoek naar Scrabbook-zaken, boeken, souvenirs en andere 'mannelijk' interesses. Helaas, de wereld veranderd. Mijn analyse is dat het internet impact heeft op de shops in het winkelcentrum. De goederen die je eenvoudig via internet kan kopen zijn nauwelijks meer verkrijgbaar in de winkel. De site van bijvoorbeeld bol.com veroorzaakt een ander assortiment. En dus zijn er nauwelijks boekhandels, CD-shops, etc. Volgens mij eet een Amerikaan wel in het winkelcentrum. In de foodcorner is ruime keuze. Een foodcorner is opgebouwd uit een rand met verkoop/uitgifte/afhaal van vele restaurants met in het centrum een groot zit-palace waarin je het gekochte kunt opeten. Overigens kun je deze ontwikkeling ook in Nederland en andere landen in Europa zien.

Rond de middag vertrekt de bus naar het vliegveld. We vergeten één van onze reisgenoten en komen daar na enige tijd achter. Draaien dus, maar we hebben ruim tijd. Eigenlijk hadden we zeer ruim tijd want het vliegtuig van Detroit naar Chicago had een vertraging van 1,5 uur. Hierdoor is onze overstaptijd op Chicago minder, maar ruim voldoende. Een boeiing 767 vliegt ons vervolgens naar Amsterdam, waar we om 08.00 uur, met weinig slaap landen. De verdere weg naar huis is eenvoudig te vinden. De reis zit er daarmee op en ik ben terug in Nederland.

De herinneringen ga ik verwerken. En delen met wie dat maar wil. Ik heb diverse zaken geleerd, uiteraard allemaal door mijn 'bril'. Oftewel vanuit de levenservaring die ik heb en bepaald door het 'beperkte' wat ik gezien heb. Het egoïsme dat ik verwachte is me duidelijk meegevallen. De Amerikanen die ik ontmoet heb waren zeer hartelijk en hebben volgens mij oprechte aandacht voor elkaar. En brengen dat ook daadwerkelijk in praktijk. Daar kunnen wij wat van leren. De missie die een organisatie aan de top heeft, wordt duidelijk gecommuniceerd in de organisatie en is bepalend voor het leiderschap. Boeiend! De bouwkundige zorgfaciliteiten zijn duidelijk anders. Soms begrijpelijk en duidelijke Amerikaanse keuzen zijn soms voor mij nog onbegrijpelijk. Ik heb wat geleerd en volgens mij kunnen de Amerikanen ook nog wat leren. Ik heb kennisgemaakt met Green-Houses. Hier wil ik nog meer van weten en vooral de match met kleinschalige woonvormen eens maken. Dit thema heeft in de Nederlandse zorg volgens mij nog meer aandacht nog. En zo is er nog veel meer. Vraag mij er gerust eens naar.

Als je nog wat plaatjes wil kijken moet je even de tijd nemen. Op http://picasaweb.google.com/ChristelijkeZorg/JanLuursema# staan 499 foto's die ik gemaakt heb. Geniet ervan. Op http://www.youtube.com/watch?v=iqVtqbEC4ZA staat mijn eerste geuploade tube. Met de marketingmanager van Good Sam aan het woord. Hiermee sluit ik deze weblog af. Ik hoop dat je ervan genoten hebt.

Detroit, een stad die de moeite waard is?

Vandaag staat Detroit op het programma. Het programma omvat een bezoek aan de Redvillage in Michigan. We hopen daar verschillende mensen te ontmoeten en daarna gaan we Detroit verder bezoeken. Rond 07.30 uur is het tijd voor het dagelijkse ontbijt. En zoals gebruikelijk is het effe zoeken naar de juiste ingrediënten. Ook dit keer lukt het weer om de maag te vullen. En dat blijkt achteraf niet handig!

Een korte bustour brengt ons naar de Redvillage. En daar wacht ons opnieuw een ontbijt. En tweemaal eten op de vroege ochtend is best veel. Zeker voor Nederlanders! Al bij aankomst wordt ons direct duidelijk dat we een warme ontvangst krijgen. Er staat een uitgebreide groep van 'hoogwaardigheids-bekleders' gereed. Mét dus het grand-breakfast. Op zich prima, maar met de tip van onze reisleider die alleen een koekje verwacht?! We kunnen niet anders dan heerlijk genieten van een uitgebreidt calorierijk ontbijt. Volgende week wordt het tijd om mijn gedrag te veranderen. En dus wat meer naar de fitness te gaan.

Na een uitgebreide kennismaking en het overbrengen van groeten van der achterbannen start een boeiende discussie. En leren we meer over het Amerikaanse zorgstelsel en de ouderenzorg. Steeds meer zaken begrijp ik en langzamerhand ontstaat het inzicht én dus de leerervaringen. Voor de liefhebber zal ik dit binnenkort eens in een mooie PowerPoint presentatie uitwerken. Een weblog is daar vast niet het juiste medium voor. Dus als je belangstelling hebt, laat het me weten!

We worden rondgeleid over de campus. Het is een terrein van circa 33 hectare en verschillende vormen van zorg worden aangeboden. Indipendent housing, nursinghome, homecare, living assistant, ik ken inmiddels alle begrippen. Wat vooral boeit zijn de 'Greenhouses'. Het is een vorm van kleinschallig wonen die enerzijds lijkt om wat ik ook in Nederland ken en mogelijk ook op onderdelen toch anders is. Ik ga me daar zeker verder in verdiepen, om te zien welke kansen daar liggen. Tijdens de lunch is de omvang van de groep maximaal. Er wordt nog een ploegje studenten binnengehaald en ik maak kennis met een student die haar roots heeft in Oregon. We hebben een fijn gesprek en ik leer meer over de Amerikaanse manier van leven en studeren. De reisafstanden blijken duidelijk anders, de OV-studentenkaart is dan meer een United-vliegticket?

Rond 14.00 uur ronden we de inhoudelijke ontmoetingen van de studiereis met een evaluatie af. We hebben veel gehoord en gezien en de uitwerking kost nog wat tijd. We spreken af dat er een verslag wordt gemaakt en de foto's gedeeld. Als je belangstelling hebt dan hoor ik dit graag, dan zorg ik ervoor dat je nog veel meer ...... over de resultaten van deze reis hoort .....!

Het verder middag - avond programma is vooral Leisure. Oftewel genieten van wat Detroit heeft. Dus een bezoek een het Ford Museum, een rondrit door de stad. Met als hoogtepunt het eiland in de Detroit rivier en een uitzicht op de skyline van Detroit én Canada. We gaan dit land niet aan maar mogen de skyline wel even zin. Tijdens de zonsondergang, dus best mooi.

De dag wordt afgesloten met een heerlijk diner. En prachtige afsluitende woorden. Morgen is namelijk de laatste dag en gaan we terug naar Nederland. En daar heb ik best veel zin.Wat mij betreft is het genoeg en ik verlang naar mijn gezin. En die is in Elst!

Oude bekenden?

Ik lig op een goed bed. Naast mij liggen de zes kussens van het kingsize bed. Het matras ligt heerlijk. Helaas is half zeven in de woensdagochtend. Mijn wekker roept me tot de orde van deze dag. Het is dus tijd om op te staan. Ik neem een heerlijke warme douche. Vervolgens pak ik mijn koffer in. Op de gebruikelijke ‘mannen’ manier. Gewoon alles erin en een strik erom. Slot erop en klaar is Jan. Vervolgens een Amerikaans ontbijt. Het is een ontbijtbuffet. En dat is altijd weer zoeken. Gewone broodjes zijn nauwelijks te vinden en om de ochtend te starten met een warme hap? De koffie is goed en dat maakt voor mij, veel goed.

De 'Golden Limo’ staat om 08.00 uur klaar. Het wordt vandaag weer een druk programma. We starten bij de organisatie ‘Resthaven’ in Holland (Michigan). Het is vlakbij het hotel, hoewel het voor de chauffeur toch wel even zoeken is. De verkeerde kaart in de TomTom? Gelukkig lukt het NickNick om onze beoogde locatie te vinden. We worden ontvangen door Charles vander Broek. Het is dus wel duidelijk waar zijn roots liggen! Of klinkt deze naam niet bekend?

De locatie die we bezoeken is ooit gebouwd als een hotel. Een gebouw uit de 20'er-jaren, van de vorige eeuw, is omgebouwd tot een mooi appartementencomplex. De lobby en ontvangst hebben een prachtige gastvrije uitstraling. Er is overduidelijk sfeer aanwezig. Deze sfeer wordt gecreëerd met een ‘huiselijk’ inrichting, aangename verlichting en ook geur. Geur is een element dat veel meer in Amerika wordt gebruikt. Op veel locaties die we bezoeken zijn ‘geur’ machines geïnstalleerd. Dit geeft zeker een aangenaam gevoel. We ontmoeten diverse bewoners. Sommige vinden het prachtig om Nederlanders te ontmoeten én te spreken. Sommige verstaan het zelfs. Velen hebben Nederlandse voorouders. Één van de bewoners neemt ons mee naar haar appartement. Daar staat een prachtige vleugel en ze gaat even helemaal uit haar dak. We genieten van het pianospel. Zo maak ik kennis met de gezonde en een welgestelde Amerikaanse oudere vrouw. Haar appartement staat helemaal vol met zooi. Vele herinneringen! Haar echtgenoot diende bij de luchtmacht en dat kun je duidelijk zien. Uiteraard foto's van de (klein)kinderen. Alle appartementen die we in Amerika zien hebben één of meerder bergkamers in plaats van bergkasten. Een uitgebreide garderobe en …… zooi!

Naast de grote bergruimten zien we ook grote koelkasten. Ook in de keuken van een ‘verzorgingshuis’ appartement is volop ruimte voor een grote cola fles. De sanitaire ruimte is echter vaak klein. Eigenlijk zeer klein als je de buikmaat van sommige Amerikanen kent. Volgens mij past het soms helemaal niet. De douchekop kan vaak niet hoog genoeg staan (bukken dus) en de instap in de douche is vaak vrij hoog. Navraag leert me dat dit ook komt door de regels. Er blijkt maar één voorschrift. De deur moet voldoende breed zijn voor een rolstoel. Dat je er daarna niets meer mee kan?! Het zij zo.

Wat ook opvalt is dat veel appartementen (zelfstandig wonen) een 2e slaapkamer mét eigen sanitair hebben. Ook hier spelen de omstandigheden een rol. Soms wonen (klein)kinderen ver weg en moet er ruimte zijn voor een overnachting. En daar is dus deze ruimte voor nodig.

Na een prima lunch volgt een wandeling door het plaatsje Holland. Het is een bijzonder plaatsje. Ooit is ds. Van Raalte in de 19e eeuw met een groep naar Amerika vertrokken. En met huifkarren zijn ze de prairie op getrokken. De tocht is geëindigd in Michigan en daar is het huidig Holland gesticht. Een soort ‘Walgrove’ voor ex-Nederlanders. De toenmalig gebouwde kerk bestaat nog steeds en ik neem wat foto’s. Er zijn wel wat gelijkennissen met een griekse tempel. Dit is vast niet beoogd? Altijd leuk voor de digitale brei die je van een reis als dit mee terug neemt. Zo hoort dat toch in de moderne tijd. Ik ben benieuwd of ik een nieuw record maak en zelfs mijn eigen foto’s niet meer herken?

Uiteraard volgt er ’s middag een volgend bezoek. Opnieuw een zorginstelling met een iets ander concept. We zijn dit keer in Zeeland (ook Michigan) en het blijkt een vrij besloten gemeenschap. Veelal leden van de (christian) reformerd church. Er is in de afgelopen 50 jaar zeker iets moois opgebouwd. We luisteren naar een goed verhaal. Het gaat me persoonlijk wel wat lastig af. De vermoeidheid begint bij mij toe te slaan. Al luisterend wordt het iets te veel en gaan de luiken dicht. Gelukkig heb ik goede reisgenoten, ze helpen me er doorheen. En we ronden het bezoek af. We geven onze geschenken (kalenders uit Holland) aan onze rondleiders.

Daarna volgt een lange busreis. We verplaatsen ons van Zeeland naar Detroit. En dat is een afstand van circa 3 uur rijden met de bus. Het is zeker mooi. De herfst heeft de natuur prachtig geschilderd. En er is ruimte genoeg om daar van te genieten. En dat doe ik tot 19.00 uur, dan zijn we bij het Hotel. Snel inchecken, samen wat eten en vervolgens wat rusten. Het is echt Detroit en wat dat betekent moet je me nog maar eens vraag...... Ik heb nu even wat rust nodig. Twee wereldreizen vlak achter elkaar zijn wel veel!

Drukke dag

Vandaag heb ik een heftig programma. Ik ga verschillende locaties bekijken, een lezing bijwonen op de universiteit van South Dakota en me verplaatsen naar Grand Rapids in Michigan. Oftewel een hele lange dag met tal van activiteiten.

Het eerste bezoek is aan Prairie Kreek, één van de locaties van de Good Sam in Sioux Falls. Als we binnenkomen, staat de koffie klaar. Volgens mij staat de koffie altijd klaar! In een gezellige huiskamer staan de verschillende smaken koffie klaar, en zoals overal vooral in de maat ‘groot’. De campus omvat 70 Lodge’s, of een oud Nederlands een serviceflat met 70 appartementen. Er zijn geweldige voorzieningen, zoals een zwembad, een wii, fitnessruimte en een uitstekend buffetrestaurant. Er worden veel activiteiten georganiseerd en voor een oudere die (sociaal) actief wil blijven is het volgens mij een geweldige plek. Rondom het complex staat 44 2-ouder-1 kappers. Mooi, luxe en een prima plak om te wonen. Vanaf een leeftijd van 55+, dus voor mij nog effen wachten.

Na de rondleiding op Prairie Kreek wordt het de echte prairie. Een busreis brengt me naar de universiteit van South Dakotha. In Vermillion, een stadje dat midden op de prairie staat bezoek ik de universiteit. Het blijkt een grote onderwijs instelling te zijn en er studeren vele studenten. In the middle of nowhere met studenten van every where. Blijkbaar is voor deze universiteit de locatie van minder belang en draait het vooral om de kwaliteit en naamsbekendheid. Onze reisleider Freek Lapré is hier gastdocent. Een lecture marketing geeft mij inzicht in de Amerikaanse manier van verkoop? Bij mij slaat de vermoeidheid wat toe, dus de aandacht was iets verslapt.
Vervolgens reizen we verder naar Yakton. Onderweg bezoeken we de Missouri. De Missouri is een bijrivier van de Mississippi en is de langste rivier van Noord-Amerika met zijn 4370 km. We stoppen bij een brug en nemen wat digitale-plaatjes. Aan de overkant ligt de staat Nebraska, één van de staten waar ik 25 jaar geleden ook een bezoek heb gebracht. Volgens mij is het hier bijna allemaal prairie, en dat is wat we het volgende uur in de bus beleven.

We gaan naar Yakton en bezoeken het Avera Yankton Care Center. Avera. Deze instelling heeft een ‘licentie‘ voor 74 plaatsen. En alle bedden zijn zowel gecertificeerd voor Medicaid and Medicare. Oftewel een breed zorgaanbod. Bij toenemende zorgvraag moet de klant helaas nog wel verhuizen in het complex! Helaas, maar het kan blijkbaar daar niet anders. Het zorgdossier is geheel gedigitaliseerd. Met handcomputers en oplaatpunten is overal de informatie te vinden. Het ziet er geweldig uit, zou het in de praktijk ook werken?.

Na de boeiende rondleiding volgt nog een lange reis. Oftewel vooral stilzitten, wachten, rondkijken, wachten, etc. Eerst naar het vliegveld van Sioux Falls (1,5 uur). Daarna een vlucht naar Chicago met daar een overstap naar Grand Rapids. En op de luchthavens vooral aandacht voor veiligheid. Op sokken en met weinig kleren door de verschillende controles. Of het er veiliger door wordt? In ieder geval komen wij aan het einde van de avond veilig op een moderne luchthaven aan. En staat de bus die ons naar het hotel brengt klaar. Als ik daar aankom is het inmiddels 01.00 uur en ik dus snel ga een tukkie maken. Morgen start de dag weer vroeg.

The Good Sam

Zondagavond start mijn eerste kennismaking met de Good Sam. De Good Sam is een ouderenzorg organisatie die zorg verleent aan 22.000 cliënten in 24 staten van Amerika. Vanuit 191 locaties werken bijna 23.500 mensen personeel. De verpleeghuiscapaciteit bestaat uit 13.152 plaatsen en daarnaast zijn bijna 8.900 plaatsen verzorgingshuis. Oftewel een hele grote zorgorganisatie. Zelfs de grootste organisaties in Nederland zijn klein!

Op zondagavond wordt ik samen met mijn 16 reisgenoten welkom geheten door de Raad van Bestuur met een welkomstdiner. We hebben een korte kennismaking en eten heerlijk. Iedereen stelt zich persoonlijk voor en diverse mensen die ik eerder in Nederland een rondleiding heb gegeven zijn aanwezig. De herinneringen van deze mensen zijn gelukkig goed en ze weten nog diverse wetenwaardigheden te vertellen over de trip naar Zeeland (inmiddels al 3 jaar geleden). Ik heb daar overigens zelf ook hele fijne herinneringen aan. Rond koffietijd gaan we naar het hotel en hangen nog wat rond. De bar is dicht, als argument wordt de zondag genoemd! Ik begrijp het gezien de middagactiviteiten van vele Amerikanen echter niet. Vooruit maar het zal wel logisch zijn.

Op de maandagochtend starten we om 8.00 uur. We gaan opnieuw naar de Campus van de Good Sam. Er volgen vele ontmoetingen en we krijgen veel te horen over de besturingfilosofie van de Good Sam. Het is geweldig hoe de missie doorklinkt in alle activiteiten. Het klinkt zeer logisch en overtuigend en ik ben onder de indruk van het materiaal dat ze hebben. We krijgen een verhaal over marketing en ik zie de passie van betreffende manager. Geweldig! Of in Amerikaanse termen: GREAT. Ik ben geboeid op welke wijze de Good Sam haar identiteit in praktijk brengt. Het is me helder dat er over nagedacht is en dat het iets betekent.

Er is veel eten en drinken. We worden geweldig verzorgd en komen niets tekort. De koffiemok met reclame mogen we houden en de lunch is prima. Er volgt een rondleiding over de campus. Het is de plaats waar de centrale voorzieningen van Good Sam zijn. Ik ervaar een grote tegenstelling. Er is dus veel kantoorruimte. Veel kleine kantoorruimte, het zijn hokjes! Hoe is het mogelijk in dit land van de onbegrensde mogelijkheden. Maar .... de centrale ontmoetingsruimte is prachtig, er is een opname (Radio/TV) studie met alle faciliteiten. Er is mooie kunst en prachtige vergaderruimte. Met alle denkbare voorzieningen! Kortom, boeiende ervaringen.

In het 2e deel van de middag bezoeken we één van de faciliteiten. We zien zowel een verpleeghuis als een verzorgingshuis. Het verpleeghuis komt met als vastgoeddeskunidge verouderd over. Er zijn boeiende details zoals de geweldige geur (kunstmatig ingebracht maar best fijn) de gecertificeerde branddeuren, etc. etc. In een uitgebreider verslag komt dat vast nog eens aan de orde. De kamers zijn klein, maar de keuken (koelkast) is zeer groot. En opnieuw ben ik verbaast over het grote contrast. Of mogelijk beter benoemd als een accent verschil tussen de Nederlander en de Amerikaan. Ik laat het op me inwerken en ga het vanavond maar eens verwerken. Eens kijken of ik wat conclusies kan trekken.

Voor nu weer even voldoende op de weblog. Ik ga nog even een eindje wandelen en daarna is rond 19.00 uur het diner. Morgen wordt een drukke dag. We gaan eerst nog wat voorzieningen bezoeken, daarna via Chicago naar Grand Rapids vliegen en rond 24.00 uur zijn we in een ander Hotel. Ik zal jullie daarna weer op de hoogte houden. Welterusten of werkse, het is maar in welke tijdzone je op aarde leeft.

Zondagochtend, de Amerikaanse gewoonten

De wekker staat ingesteld om 08.00 uur. Dit is geheel overbodig want door het tijdsverschil denkt mijn biologisch klok dat het dan allang middag is! En dus ben ik om 05.00 uur wakker. Na nog wat dommelen sta ik rond half acht op. Het water van een lekkere douche laat ik over mijn heen starten. En zoals alles in Amerika is ook dit GROOT. De ruimte is ruim voldoende, de douchekop is groot en van waterbesparing hebben ze nog niet gehoord. Ruim voldoende handdoeken op voorraad en ik vraag me af wat ik met al die 10 handdoeken moet? Dit geld overigens ook voor de kussens op mijn ben, wat moet je nu met 6 kussens?

Het ontbijt is iets lastiger. Het gewone brood is niet te vinden, de worsten, bonen, spek en andere calorierijke ingrediënten wel. Als je koffie besteld, krijg je een kan van 0,75 liter en ga zo maar door. De reccesie heeft hier nog niet toegeslagen.

Uiteraard is er vanochtend kerk. Er is volop keuze en de groep gaat verschillende diensten bezoeken. Reformed, Baptist en Luthers. Ik kies voor Luthers omdat de organisatie die we de komende dagen bezoeken ook Luthers is, en ik reuze benieuwd ben hoe het daar is. Om 09.15 uur komt mijn taxi voorrijden. Greg Witlox van de Good Sam komt ons ophalen en met een groepje van 4 reisgenoten (Jan, Bart, Pleun en ik) gaan we op stap. Het eerste dat opvalt is de grote auto. Ik dacht dat mijn auto ruim was, maar deze ...... De schuifdeuren zoemen elektrisch dicht en we zoeven over de wegen naar onze worship. Het is een tochtje van circa een half uur en onderweg maak ik kennis van Souix Falls. Het is een ruim opgezette plaats, met ruime huizen. Bij veel huizen staan bordjes in de tuin. Er zijn binnenkort verkiezingen en dus worden overal voorkeuren op deze bordjes aangegeven. Er zijn verkiezingen voor een nieuwe president en ook voor de senaat, het Huis van Afgevaardigen en wat al niet meer. Moesten we in Nederlands ook eens doen! Niet ieder jaar, maar gewoon eens per 4 jaar alles tegelijk. De 2e kamer, provincie en gemeente en misschien gelijktijdig de Europese en de waterschappen. Wel zo handig toch!

Om 09.45 uur start onze dienst. De dienst van 08.00 uur is afgelopen en we moeten om 11.00 uur klaar zijn, want dan start de 3e dienst. Het is vandaag een bijzondere zondag, hervormingsdag. Onze gemeente heeft gekozen om dit te koppelen aan belijdenissen van de jongeren (14/15 jarigen) en de start van catechisatie (10/11 jarigen.) De dienst start met een liturgische dansgroep. Best mooi. Daarna volgt de rest, waarbij het mij opvalt dat de er veel ruimte is voor de inbreng van de gemeente. Na afloop bekijk ik de nieuwbouwplannen. Wat vooral opvalt zijn de ruime parkeerplaatsen. Met plaats aan zowel noord-, oost-, west- en zuidzijde van het gebouw!. Ik begrijp dat de Amerikaan de omvang van de parkeerplaats plant op de benodigde piekcapaciteit. Terwijl wij in nederland kiezen voor een gemiddelde? Wat dus nooit klopt?

Na afloop van de dienst worden we meegenomen door Greg. We komen terecht in een restaurant voor een brunch. Hoewel, gezien de omvang van het buffet het ook best diner zou kunnen zijn. Vanaf 11.00 uur zitten we te bunkeren, we verwachten dat dit dus Amerikaans is. Volgens mij moet ik vanmiddag nog maar een eindje gaan wandelen. Om weer op niveau te komen. Het is wel gezellig en we bespreken de actualiteiten en komen zo veel meer te weten over het huidige Amerikaanse leven. Zowel in de politiek, als op school en als op het werk. De komende dagen kan ik deze kennis zeker benutten. Om 12.30 uur ben ik terug in het hotel en als eerste heb ik deze weblog biijgewerkt. Misschien vanavond nog een keer?

Een lange dag, hoe laat is het?

Om 05.55 uur start de muziek van de wekkerradio. Het hele gezin is nog in diepe rust en voor mij is het tijd om op te staan. Het wordt een lange dag. Snel onder de douche, de laatste zaken inpakken en uiteraard de eerste kop koffie. Gelukkig wordt de allerliefste nog even wakker. Vervolgen kiss & ride en op naar Schiphol. Onderweg nog even de tweede kop koffie en mijn auto blijkt een erg mooie te zijn. Inderdaad een Picasso heeft wel wat! Een flitslicht en waarschijnlijk een ‘prachtige’ foto is het resultaat. De weg is op zaterdag ochtend zo rustig dat je wel 120 km per uur haalt. Maar op de A9 bij Amstelveen is dus niet de bedoeling. Jammer, jammer, jammer.. Ik ben vast niet de enige.

Op Schiphol is het allemaal prima geregeld. De auto op P3 (rij 320, niet vergeten!), Een busje en in 7 minuten sta ik in de vertrekhal. Ik ben al ingecheckt en een bagagedrop is zo geregeld. Bij de volgende controle blijk ik ondanks het flitslicht het land uit te mogen. De leasemaatschap betaalt wel. En daarna. …… wordt het vanzelf via het salaris verrekend. Makkelijker kunnen ze het niet maken. Met een groepje van 17 mensen kost het even tijd en daarna is er uiteraard tijd voor koffie en een lekker broodje. Om 10.00 uur is de volgende check. Als je naar Amerika gaat, zul je dat weten. Dit keer moet ik vertellen wanneer en wie de bagage heeft ingepakt. Wat ik er daarmee heb gedaan, wie de eigenaar is. En van de telefoon en laptop willen ze weten hoelang ik het in gebruik heb. Kern van de vraag is volgens mij of ik verantwoordelijk wil zijn voor mijn zooi!

Na nog wat wachten en opnieuw een check ga ik aan boord. Het is een Boeing 777 van United Airlines. Prima toestel, plaatsje 42G, schermpje in de stoel voor me. Verder alles onder controle. Rond 11.30 uur lokale tijd stijgt het toestel op. De komende 8,5 uur is mijn plek bepaald. Er komt drinken, chicken today en we ouwehoeren wat over van alles en nog wat. IJsland is goed zichtbaar. Veel ijs, het is er vast koud. Ik begrijp wat er met de bank of Iceland is gebeurd. Gewoon dichtgevroren. Wie brengt daar ook zijn geld naar toe? Het lijkt me een mooi land, althans als je kou op prijs stelt. Zelfs in zee ligt ijs. En wat een schotsen, schots en scheef. Ook deze uitdrukking begrijp ik nu.

Groenland is minder zichtbaar. Het is volgens mij een vaag land. Toen ik er boven vloog vooral bewolkt en onzichtbaar. En volgens mij is Groenland dat altijd, in tegenstelling tot de berichten over IJsland in de laatste weken. Rond 13.15 uur lokale tijd landen we in Chicago. En daar worden we opnieuw doorgelicht. Ik moet vertellen wie ik ben, wat ik kom doen en ze nemen me alle gegevens af. Een foto, mijn vingerafdrukken (van alle 10 vingers!). Uiteindelijk wordt ik toegelaten en krijg ik het visum voor Amerika.

Opnieuw is het wachten. Onder het genot van het wachten plunder ik de ATM (geldautomaat) en besteed ik mijn eerste dollars. Een iets met coffeïne, mooi toch? Rond 17.00 uur lokale tijd brengt een vrij klein toestel (66 zitplaatsen) ons naar Sioux Falls (fonetisch "Soe Vals"). De aankomst bij de koffers levert nog een verrassing op: op het bordje staat dat iedereen zijn eigen geweer (van de bagageband) moet meenemen. Het is niet toegestaan die van een ander mee te nemen. Merkwaardig bordje!

Uiteindelijk bereik ik het hotel. Moei en voldaan, nog een biertje, iets eten en dan nog even de weblog bijwerken. Inmiddels ben ik bijna 24 uur onderweg, dus tijd om plat te gaan. Welterusten.

Klaar voor vertrek

De koffer is weer ingepakt. Nog wat kleine zaken bij elkaar zoeken en dan start er alweer een reis. Ik ben nauwelijks terug en nog zeker niet uitgerust. Dit keer ga ik op werkbezoek naar Amerika. We (een gezelschap van 17 personen) gaan naar de staten South Dakota en Michigan Het thema van de reis is 'Christelijke zorg in de VS'. Wij willen leerervaringen op doen bij instellingen die functioneren in een bijna volledige vrije marktsituatie. We gaan kennisnemen van de ontwikkeling van de gezondheidszorg in de VS en de gevolgen voor de strategische posities. Uiteraard willen we meer weten over de bedrijfsvoering binnen een concurrerende markt en de gevolgen daarvan op de christelijke identiteit. Ik ben benieuwd!

Het reisgezelschap is me grotendeels bekend. Met diverse deelnemers ben ik eerder op stap geweest naar bijvoorbeeld Engeland en Gent, andere ken ik van andere ontmoetingen en opdrachten. Sommigen ken ik nauwelijks. Dat is volgende week vast anders. Er zijn dan talrijke goede gesprekken geweest en we zijn samen wijzer geworden. Leuk toch! Het schept vast een band.

Het programma brengt ons naar Sioux Fall, Grand Rapids en Detroit. En dat alles in één week tijd. Oftewel over 7 X 24 uur zit ik waarschijnlijk afgemat in een toestel boven de oceaan, op weg naar huis. Met hopelijk fantastische leerervaringen en een boeiende reis met volop ontmoetingen. En naar ik verwacht vele gespreken met Amerikanen in de zorg en uiteraard mijn reisgenoten. Ik heb er zin in.

Morgen ga ik vroeg op. Om 8.00 uur wordt ik verwacht op Schiphol. Het wordt een dag met wachten, controle,wachten, controle, zitten, controle, zitten, controle, wachten, controle, wachten, controle, wachten en ...... einde van de avond na circa 24 uur een goed hotel en een prima bed? En naar ik verwacht, veel kletsen over verwachtingen die we hebben.

Ik ga opnieuw proberen jou dagelijks te laten delen in mijn belevenissen. Vaak vlak voor het 'te bed' gaan. Waarschijnlijk dan best vermoeid maar met genoeg energie om de weblog bij te houden. Maar met onvoldoende pit om het 'taalkundig' helemaal spits te tikken. Vergeef je mij? En lees je door wat foutjes mijn weblog?

Ik wens je veel leesplezier.

Weer thuis in Elst

Het is effe reizen van Paramaribo naar Elst. Eerst met een auto van het hotel naar het vliegveld. Een tripje van bijna 1 uur autoriijden (40 km). Het is me geheel onduidelijk waarom het vliegveld zover buiten de stad ligt. Er is volop ruimte om het dichter bij de stad te leggen. En volgens mij kennen ze geen milieuwetten die dit kan bemoeilijken. Maar vooruit, het is best een leuk ritje. Langs het voormalig goudlijntje, hoewel deze bij helemaal weg is. En dan kom je op, zoals het in de volksmond klinkt uit op : Zanderij. Het einde van de geasfalteerde weg. Andere schrijven de naam van de luchthave als J.F. Pengel, maar die naam wordt door velen niet gebruikt. Het is een vernoeming die blijkbaar voor sommigen waarde heeft.

Mijn vliegtuig heeft vertraging, en niet z'n beetje ook. Ruim 3 uur vertraging, dus dat wordt rondhangen. Gelukkig is er Internet en kan ik wat werk verzetten. Als ik terug ben is een groot deel van mijn mail weggewerkt. In de lounge zijn de Surinaamse hapjes lekker, dus dat scheelt. Iets na 20.00 uur lokale tijd kan ik eindelijk het toestel in. Dit keer vlieg ik met een toestel van Corsairfly.com. Gezien het grote onderhoud aan de ene boeiing van de SLM is dit keer de vlucht door deze maatschappij overgenomen. En daarmee is het comfort véél minder. Je kunt de stoelen niet ombouwen tot bed en dus wordt het een gebrekkige nachtrust. Na een lange zit (9 uur) landen we om 11.00 uur op Schiphol.

Ik wordt welkom geheten door de drughonden, de douane, de controle, de marechaussee, de douane, de controle, etc. Ja, als je uit Suriname komt ben je een potentieel risico voor de Nederlandse samenleving! Wit goud? Eindelijk met koffer door alle controles wacht de NS. Rond 14.30 uur, lokale tijd ben ik terug in Elst. Moei, maar met een goede herinnering. Ik heb een waardevolle bijdrage mogen leveren aan de plannen voor het St. Vincentius Ziekenhuis én ik heb opnieuw een mooi land mogen bekijken.

Hiermee komt, voor dit moment, een einde aan deze dagelijkse weblog. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Ik heb diverse reacties op de weblog gehad en ook diverse rechtstreekse mails ontvangen. Ik vind het fijn als je een reactie geeft! Als je het liever niet op de weblog zet, stuur het dan rechtstreeks naar j.luursema@aag.nl. Mocht je nog een keer willen meelezen, dan komt binnenkort weer een kans. Op 25 oktober vertrek ik naar Amerika voor een studiereis van één week. Ik heb het voornemen om opnieuw een weblog bij te houden. Althans, als er lezers zijn!?

De laatste dag in Suriname

Vandaag is het de laatste (twee)dag van de trip. Het wordt een heeellleee lang dag of een kort nachtje. Vanavond vertrekt mijn vliegtuig en morgenvroeg sta ik op Schiphol. Het wordt een dag met 2 x 24 uur minus 5 uur tijdszone verschil. En een prima bed in de WBC (World Business Class).

Ik sta vroeg op. Ik wil nog even genieten van de ochtend aan de Suriname rivier. Het is er prachtig, mooie palmen, blauw luchtje, lekker? warm en dus een goed ontwaken. Enerzijds is er rust en anderzijds is er het standaard Surinaamse geluid. De zoemende airco's. Je hoort zo overal, binnen en buiten. Behalve in de bush, daar is geen stroom.

In de ochtend duik ik het Surinaamse marktleven in. Van alles wordt verkocht, het is een drukte van belang. Groenten zoals hele lange sperciebonen en verschillende bonen en wortels. Via zo uit de rivier en de oceaan en levende krabben. Prachtige paarse, sommige slaan op de vlucht en kun je elders op de markt weer terug vinden. Warm is het wel, bezweet kom ik terug in het hotel. Een wasbeurt, schone kleren, alles in de koffer (op de mannen manier, je weet wel!) en nog even deze weblog bijwerken. Daarna uitchecken en de reis. Morgen ga ik een laatste weblog over deze reis schrijven. Lees je die morgen ook weer?

Zorgelijke ontwikkelingen, ouderenzorg in Suriname

Vandaag is één van mijn thema's ouderenzorg. Vroeg in de ochtend vertrek ik naar het bejaardencentrum Gerardus Majella aan de Kwatteweg op de kruising met de Majellalaan in Paramaribo. Voor degene die niet weet wie Gerardus was, zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Gerardus_Majella. Ik kan het makkelijk vinden, ik heb de vaardigheid om me in het Surinaamse verkeer te verplaatsen weer helemaal onder de knie. Vooral op het juiste moment gasgeven en niet botsen. Neem dezelfde richting als de auto die op een weg rijden, dan wordt je geen spookrijder. Soms missen de eenrichtingsbordjes, omdat iedereen die hier woont dat gewoon weet. Ik niet!


Om 9.00 uur meldt ik met bij de heer Graves, zijn naam wordt overigens op de Engelse wijze 'Grevs' uitgesproken. Ze weten dus niet voor wil ik kom, maar na enige verduidelijking lukt het. Ik heb vervolgens een zeer boeiend gesprek over de ouderenzorg in Suriname. Het blijkt dat ik in één van de particuliere bejaardentehuizen ben belandt. Ooit opgericht door de Zusters van de Liefde en inmiddels geseculariseerd zoals dat heet. Oftewel gebrek aan nonnen!

Voor een luxe kamer met volledige verzorging ben je in dit bejaardetehuis circa € 550,- per maand kwijt. Voor de wat simpeler kamer kan je dit bedrag verlagen tot € 425,- per maand. Voor nederlandse begrippen niet duur, maar voor Surinaamse begrippen een vermogen. Je krijgt wel een eigen kamer met persoonlijk sanitair, dus is er reden tot klagen? Het bejaardenhuis draait voornamelijk op deze bijdragen en ontvangt daarnaast beperkte overheidssubsidie (circa 35 SRD dus € 10,-/per dag). En natuurlijk donaties, voornamelijk in natura. Bijvoorbeeld landopbrengst (bananen, groenten, etc) die geschonken wordt. Circa 1/5 van de bewoners kan de bijdrage niet betalen en betaald een mij onbekend zgn. sociaal tarief. De stichting zit niet gevangen in regels en bepaald haar eigen (prijs)beleid. Dus particulier ondernemen.

De dagverzorging is prima geregeld. Een fleurige afdeling Zonnebloem, uiteraard met veel geel. Een team van 2 verzorgende met circa 25 clienten die heerlijke activiteiten doen. En het zo te zien samen prima naar hun zien hebben. De liefde van het personeel straalt er zeker van af.

De directeur kent de situatie in Suriname goed en verteld me ook over de andere bejaardentehuizen. Én het ene verpleeghuis Evie dat in de Commewijn ligt. Ik ben geschokt hoe dementerende worden verzorgt! Als het bij een patient van het bejaardentehuis niet goed gaat wordt hij/zij opgenomen in het PCS (Psychiatrisch Centrum Suriname) om te 'stabiliseren'. Vaak komt de patient na 1 of 2 weken weer geheel rustig terug in het bejaardentehuis. Ik ben benieuwd wat ze dan gedaan hebben? Het lijkt me een behandeling die in nederland ver achter ons ligt!

Als sociale patient, aanwezen op de overheid is het nog beroerder. Het 'openbare' bejaardentehuis bergt 6 tot 10 personen op één kamer. Wel zo efficient.

Er liggen volop kansen. Dit bejaardencentrum heeft een perceeltje grond liggen van ruim 5000 m2. Een geschatte grondwaarde van circa € 200.000 tot € 250.000,-. Hierop zijn bouwontwikkelingen mogelijk, bijvoorbeeld in samenhang met een nederlandse instelling. Misschien wel voor ouderen die willen terugkeren. Maar natuurlijk wel op een nederlands kwaliteitsniveau. Het personeel kan goedkoop worden ingekocht, een verzorgende kost circa € 10 (25 SRD) per dag. Dus alle nederlandse verzorgende raad ik af te emigreren wanneer geld een rol speelt in je leven.

De rest van de dag besteed ik aan het uitwerken van mijn rapportage. Tussen de middag geniet ik op een warm, zonnig en tropisch terras van een heerlijk saté-tje met fantastische pindasoep. Vanavond is de slotpresentatie en rond ik mijn advies af. Ik heb er zin in. Daarna uiteraard nog wat souvenirs inslaan, suggesties?

Geen bezoek tijdens werktijd

Vandaag is duidelijk een werkdag. Ik heb vier ontwikkelingscenario's bedacht en deze ga ik samen met de architect uitwerken. Om 8.30 uur start ik in het ziekenhuis en ik ben er helemaal klaar voor. Het ontbijt was goed, de tocht tussen de entree van het hotel en de auto was warm en benauwd. Zo is het leven. De airco in de auto op volle toeren en via een toeristische route (ik miste de afslag omdat ik nog wat sliep) bereik ik het ziekenhuis.

Bij de entree valt mij oog om een tekstbordje. Hierop staat 'Geen bezoek tijdens werktijd". Ik vraag me af wat dat betekent. Is het niet toegestaan als je een baan hebt om het ziekenhuis te bezoeken? Is het voor medewerkers van het ziekenhuis niet toegestaan om bezoek te ontvangen? Of als de zusters aan het werk zijn mag je dan de zieke niet bezoeken? Navraag levert geen duidelijkheid. Niemand weet wat met het bordje bedoeld wordt. Vermoedelijk heeft het dan ook niet veel effect.

Het uitwerken van de scenario's gaat goed. Het zijn hele mooie geworden en de titels zijn als volgt: 'Schil', 'Patiënt', 'Historie' en uiteraard 'Goedkoop'. Halverwege de dag bespreek ik de voortgang met de directie en zoals gebruikelijk in Suriname beëindig ik de werkzaamheden in het ziekenhuis vroeg. Ik heb het voornemen om een verzorgingshuis te bezoeken om me te informeren over de ouderenzorg in Suriname. Helaas, ook daar worden de werkzaamheden vroeg op de middag beëindigd en ik maak een afspraak voor de volgende dag.

De auto heeft nog een erfenis van het weekend. Aan de buitenzijde, binnenzijde en ertussen in de naden zit al het rode-stof, modder, rommel wat zaterdag uit de bush is meegekomen. En het verhuurbedrijf heeft helaas aangegeven geen prijs te stellen op deze toevoeging. Het zou voor hen gratis zijn, maar nee dat zit er niet in. Een automatische wasstraat is er niet en gezien de omvang van het vuil zou dit weinig effect hebben. Ik organiseer een plaatselijk tender bij de 'handwas' en vindt enkele mensen die dit klusje willen klaren. Prachtig wordt mijn auto gewassen, van binnen en buiten en zelfs een geurtje wordt toegevoegd. Complimenten!

Op zondag ben ik bij het overgekende cafe-restaurant 't Vat geweest. Maar helaas, het viel me tegen. De bestelde soep is nooit doorgekomen, de toetjes waren op en het eten was niet bijzonder. Vandaag ga ik daarom maar gewoon weer in het hotel Torarica (voor bekenden vooral TOR genoemd). Er is een feestje. Het Internationale congres Women for Water wordt gehouden. Ik stel de vraag of onze Alex nog komt? Maar nee, alleen Bert Koenders is inmiddels gearriveerd in het naastgelegen hotel. Misschien komt hij nog, dan kunnen we heb gelijk een vraag stellen over de verdragsmiddelen voor het St. Vincentius Ziekenhuis.

De dag sluit ik af met wat internetten en CNN. De rust valt over Paramaribo en mij. Morgen is er weer een nieuwe dag met nieuwe kansen. Welterusten

Prijs de Heer, halleluja

Vandaag is het zondag. Dus ga ik op zoek naar een kerkdienst. Ook Lucas heeft mij getipt om vooral in Suriname een kerkdienst te bezoeken. Ik laat mij leiden door de receptie van mijn hotel, waarbij ik aangeef, dat ik vooral een levende gemeente wil bezoeken. Een vriendelijke dame tipt me daarom een gemeente in de Verlengde Keizersstraat. Het wordt daarmee een evangelische dienst, luidt en duidelijk. De gemeente heeft als naam "Nieuwe Generatie Gemeente Gods Bazijn". De lijkt me echt wat en aansluiten bij mijn verlangen om wat ervaringen, ook op dit terrein, op te doen.

Om 9.00 uur wordt ik verwacht en Gods zegen wordt me bij de ingang al toegewenst door de ontvangstcommissie. Het blijkt dat ik terecht ben gekomen in een vol evangelische gemeenschap. Op het podium staat het koor en een gebedsteam in kringgebed bij elkaar. De voorzieningen zijn perfect, onze Heer verdient het beste. Het ziet er zeer verzorgt uit, de dienst wordt opgenomen op high-definition video en het gebouw en aankleding is topie! De dienst start op Suriname wijze. Uiteraard met veel opwekking, muziek, handklappen, dans, banieren, etc. Helaas zijn de liederen mij onbekend en is de Nederlandse opwekking niet bekend. Het blijkt dat het een zeer speciale dienst is. Een predikant en een team van oudsten wordt ingewijd.

Aan het begin wordt gevraagd wie voor het eerst aanwezig is. Ik natuurlijk, en nog diverse anderen. We mogen gaan staan en worden speciaal welkom geheten. We worden toegezongen en ontvangen van diverse aanwezigen, de zegen Gods. Dit moet dus wel goed gaan. En uiteraard krijg ik een blaadje, wie deze gemeente is en wat de ambities zijn. In ieder geval willen ze de naam van Jezus bekendmakenen verheerlijken. En dat lukt goed. Het is een lofprijzingsdienst met bejubeling van onze Heer. Daarbij ook de inzegening van de predikant met oliezalving. Kortom veel leven en tal van zaken die mijn aandacht vragen.

De preek gaat over de genade. De predikant werkt het heel mooi uit en laat zien wat genade betekent en wat het voor mij betekent. Enkele gelijkenissen komen langs en de vertaling naar de praktijk wordt helder gemaakt. Leven uit Genade is toch geweldig, Amen. De predikant is behoorlijk gericht op de gemeente en regelmatig wordt instemming gevraagd : Amen. Zo nu en dan is er applaus en tussendoor wordt nog even opgeroepen om een auto te verzetten. het is een bomvolle kerk en blijkbaar is er buiten een parkeerprobleem. Ze willen de buurt niet tot overlast zijn. Ook de politiek komt nog langs en het gaat dan over Bouterse en genade. Ik ben benieuwd hoe deze gemeente in Paramaribo bekend staat?

Na bijna 2,5 uur komen de mededelingen. Er zijn tal van activiteiten de komende week. En over enkele momenten start de 2e dienst, in het Surinaams. Het blijkt dat tal van mensen blijven zitten om nogmaals een lofprijzing mee te maken! De 2,5 uur voor deze dienst zijn te kort en daarom start met ingang van 1 november de 2e dienst wat later. Deze dienst heeft wel voldoende uitloop en kan gerust tot 17.00 uur doorgaan.

Hiermee ben ik weer een ervaring rijker en is me opnieuw duidelijk hoe geweldig de genade van God is! Prijs de Heer. Amen.

Naar de jungle, Brownsberg

Het is zaterdag. Een vrije dag in een bijzondere omgeving. Vandaag ga ik maar eens de jungle in. Op zoek naar een zeker van Brunswijk, misschien is hij er nog? Ik ben helemaal voorbereid. De auto staat afgetankt klaar en er is aandrijving op alle wielen. Er is wat te eten een drinken (coffiecream van Starbucks) en uiteraard de Deet. Je weet maar nooit of er een mug met malaria langs komt.

Om 8.00 uur vertrek ik en naar een korte rit door de stad verlaat ik Paramaribo. Het eerste uurtje buiten de stad staan hier en daar nog wat huizen. Ik trek naar het zuiden en na vliegveld Zanderij word het stil. Ik kom langs een monument waar je stil van wordt (SLM ramp) en vervolgens verder de buch in. Asfalt is er niet meer en route aanwijzers ontbreken. De TomTom is vervangen door de NickNick en we vragen zo hier en daar de weg. Richting aanwijzers ontbreken en de zon geeft ons weinig informatie. Na 1 uur rijden komen we geheel onverwacht bij een T-splitsing. Volgens de kaart onmogelijk, tenzij we op het verkeerde pad zitten. En inderdaad een eenzame bromfietser helpt ons. We zitten verkeerd! We hebben de ene andere weg die bestaat. Er is slechts één mogelijkheid, terug en nog eens terug.

Opnieuw over de bauxiet wegen en bij Zanderij rechts af. Die ene andere weg op. En dan gewoon rechtsdoor, rechtdoor en rechtdoor. De weg is net zo breed als de nederlandse snelweg. Alleen de diepte wijk wat af, oftewel wat hobbels, kuilen, mulzand, ontbrekende bruggen. En ...... stofwolken. Iedere auto die over de weg rijdt levert een mistbank op. Best lastig als je een voorganger hebt. Door de breedte van de weg en het vrij rustige verkeer is het me onduidelijk of er links of rechts wordt gereden. Uiteraard geldt de regel niet botsen.

De goudmijnen die ik onderweg tegenkom sla ik over. De banken zijn toch bijna failliet en zullen dus ook wel niets voor goud geven? Rond 13.00 uur sta ik in het plaatsje Brownsberg. Nu alleen de berg nog op, oftewel 1500 meter stijgen over een jungle weg. En het blijkt een echte jungle tocht. De 4-weel drive is noodzaak en zelfs daarmee wordt het uiterste gevraagd. Langzaam wordt het pad nauwer, krapper, bochtiger, stijler met moder, etc. Dit is de echte jungle, zeg maar de organinele versie van burgers-buch. Prachtig, prachtig en nog eens prachtig. Het is best wel avontuur en genieten. Na 1,5 uur rijden ben ik op de top bij Brownsberg in het gelijknamige natuurpark. Ik geniet van het formidabele uitzicht over het Brokopondo stuwmeer. Geweldig, mooi en wat een natuurlijke rust. Dus alleen bush geluiden. Genieten! Helaas is er weinig tijd. Voor het donker wil ik terug in Paramaribo zijn. En dat is een niet veel kilometers maar het kost wel erg veel tijd. Ik ben niet bang voor Leeuwaarden (CJIB) maar wel voor de greppels.

De afdeling is opnieuw junglerijden! Lastig sturen langs de vele kuilen. Het is niet iedereen goed gelukt. Onderweg zien we wat voertuigen waar het fout mee is afgelopen. Inmiddels overwoekerd door het groen. Éénmaal gaat het bijna mis en neemt de auto de leiding. Van links naar rechts, bijna dwars over de weg. Gelukkig is dit deel rustig en in 2,5 uur tijd hebben we zeker één tegenligger gehad.

Nadat ik natuurpark Brownsberg heb verlaten is het nog even kachelen over de bauxiet weg. Stofwolken zo groot als dichte mist. Kuilen zijn het best te nemen met hoge snelheid, tenzij de kuil te diep is. Vlak voor het donker wordt ben ik terug in Paramaribo. Met een bijna lege benzine tank en een zeer fijne ervaring rijker.

In het hotel is het druk. Vandaag is er een party waar de mannen koken. Voor het goede doel. Het is heerlijk gezellig aan de waterkant van het hotel en er zijn tal van lekker hapjes. Moei en voldaan sluit ik de dag af met het schrijven van deze weglog. Ik hoop dat je er een beetje van kunt meegenieten?

De Surinaamse bouwwereld

Vandaag staat de verkenning van de Surinaamse (beton)bouwwereld op het programma. Zoals gewoonlijk is het, zodra de zon opkoomt en het licht wordt tijd om op te staan. Dus rond 6.30 uur verlaat ik mijn bed, ga me wassen en is het tijd voor het inmiddels bekende ontbijt. Opnieuw dus het goede ontbijt-buffet met voldoende voor iedereen (in het hotel). Heerlijke vruchten, voor liefhebbers een gebakken spekkie met ei en uiteraard koffie. Anders komt mijn moter niet opgang.

In de 4-weel-drive ga ik daarna naar het Vincentius Ziekenhuis en om 8.30 uur ontmoeten we de architect en constructeur. Ze staan klaar op het afgesproken tijdstip, hoe is het mogelijk .... Met 'mezelf' achter het stuur gaan we vervolgens Paramaribo onveilig maken. Mijn rijvaardigheden worden getoetst en accoord bevonden. Gewoon linksrijden en gasgeven. En uiteraard de belangrijkste voorrangsregel -> niet botsen. We bezoeken een alle (tweetal) betonfabrieken en één aannemer. Het aannemersbedrijf is een jong bedrijf (5 jaar geleden gestart) door een aantal ex-ballast medewerkers. Ze blijken het vak goed geleerd te hebben en zijn actief op tal van terreinen. Bij de verschillende contacten blijken er tal van samenwerkingsmogelijkheden. Ik ben benieuwd wat hier allemaal van terecht gaat komen. Het wordt ons duidelijk dat Ballast hier iets goeds heeft achtergelaten en dat de bouwwereld in Suriname mede dankzij Ballast een stapje verder is gekomen.

Ook zien we het voormalige Bruinzeel terrein. Geheel verlaten, al jaren geen hout aangevoerd en dus ook al jaren geen platen meer gemaakt. Ik begrijp dat dit niet eenvoudig ligt. Er zijn diverse politieke belangen en daarom is een doorstart van dit bedrijf nog niet aan de orde. Politiek is een apart vak, niet voor mij dus! Of Rouvoet toch eens bellen?.

Aan het einde van de middag nog een klein toeristisch ritje. Naar Leopoldsberg, zeg maar de goudkust van Suriname. Veel mooie zeer grote huizen met veel beveiliging. Wie wordt opgesloten of bij wie mag je niet binnenkomen?. Bij Bouterse ligt de boot niet voor de deur, dus hij is waarschijnlijk een eindje varen. Daarna nog even een biertje aan de pool en een duik in het zwembad van het hotel. Best prettig, hoewel het water van het zwembad erg warm blijkt. Ik wordt net niet gekookt. Nu is het tijd voor de weglog en daarna nog even naar de echte Waterkant. (Zeg maar de korenmarkt van Paramaribo) Het uitgangsgebied van de stad waar we ergens een tentje willen zoeken om wat te eten. En daarmee is deze dag al weer snel om.

Morgen is het zaterdag en staat een jungletocht op het programma. Ik ben erg benieuwd na wat komt!