Zorgelijke ontwikkelingen, ouderenzorg in Suriname

Vandaag is één van mijn thema's ouderenzorg. Vroeg in de ochtend vertrek ik naar het bejaardencentrum Gerardus Majella aan de Kwatteweg op de kruising met de Majellalaan in Paramaribo. Voor degene die niet weet wie Gerardus was, zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Gerardus_Majella. Ik kan het makkelijk vinden, ik heb de vaardigheid om me in het Surinaamse verkeer te verplaatsen weer helemaal onder de knie. Vooral op het juiste moment gasgeven en niet botsen. Neem dezelfde richting als de auto die op een weg rijden, dan wordt je geen spookrijder. Soms missen de eenrichtingsbordjes, omdat iedereen die hier woont dat gewoon weet. Ik niet!


Om 9.00 uur meldt ik met bij de heer Graves, zijn naam wordt overigens op de Engelse wijze 'Grevs' uitgesproken. Ze weten dus niet voor wil ik kom, maar na enige verduidelijking lukt het. Ik heb vervolgens een zeer boeiend gesprek over de ouderenzorg in Suriname. Het blijkt dat ik in één van de particuliere bejaardentehuizen ben belandt. Ooit opgericht door de Zusters van de Liefde en inmiddels geseculariseerd zoals dat heet. Oftewel gebrek aan nonnen!

Voor een luxe kamer met volledige verzorging ben je in dit bejaardetehuis circa € 550,- per maand kwijt. Voor de wat simpeler kamer kan je dit bedrag verlagen tot € 425,- per maand. Voor nederlandse begrippen niet duur, maar voor Surinaamse begrippen een vermogen. Je krijgt wel een eigen kamer met persoonlijk sanitair, dus is er reden tot klagen? Het bejaardenhuis draait voornamelijk op deze bijdragen en ontvangt daarnaast beperkte overheidssubsidie (circa 35 SRD dus € 10,-/per dag). En natuurlijk donaties, voornamelijk in natura. Bijvoorbeeld landopbrengst (bananen, groenten, etc) die geschonken wordt. Circa 1/5 van de bewoners kan de bijdrage niet betalen en betaald een mij onbekend zgn. sociaal tarief. De stichting zit niet gevangen in regels en bepaald haar eigen (prijs)beleid. Dus particulier ondernemen.

De dagverzorging is prima geregeld. Een fleurige afdeling Zonnebloem, uiteraard met veel geel. Een team van 2 verzorgende met circa 25 clienten die heerlijke activiteiten doen. En het zo te zien samen prima naar hun zien hebben. De liefde van het personeel straalt er zeker van af.

De directeur kent de situatie in Suriname goed en verteld me ook over de andere bejaardentehuizen. Én het ene verpleeghuis Evie dat in de Commewijn ligt. Ik ben geschokt hoe dementerende worden verzorgt! Als het bij een patient van het bejaardentehuis niet goed gaat wordt hij/zij opgenomen in het PCS (Psychiatrisch Centrum Suriname) om te 'stabiliseren'. Vaak komt de patient na 1 of 2 weken weer geheel rustig terug in het bejaardentehuis. Ik ben benieuwd wat ze dan gedaan hebben? Het lijkt me een behandeling die in nederland ver achter ons ligt!

Als sociale patient, aanwezen op de overheid is het nog beroerder. Het 'openbare' bejaardentehuis bergt 6 tot 10 personen op één kamer. Wel zo efficient.

Er liggen volop kansen. Dit bejaardencentrum heeft een perceeltje grond liggen van ruim 5000 m2. Een geschatte grondwaarde van circa € 200.000 tot € 250.000,-. Hierop zijn bouwontwikkelingen mogelijk, bijvoorbeeld in samenhang met een nederlandse instelling. Misschien wel voor ouderen die willen terugkeren. Maar natuurlijk wel op een nederlands kwaliteitsniveau. Het personeel kan goedkoop worden ingekocht, een verzorgende kost circa € 10 (25 SRD) per dag. Dus alle nederlandse verzorgende raad ik af te emigreren wanneer geld een rol speelt in je leven.

De rest van de dag besteed ik aan het uitwerken van mijn rapportage. Tussen de middag geniet ik op een warm, zonnig en tropisch terras van een heerlijk saté-tje met fantastische pindasoep. Vanavond is de slotpresentatie en rond ik mijn advies af. Ik heb er zin in. Daarna uiteraard nog wat souvenirs inslaan, suggesties?