Aan het werk

Ruim 85% van de Indonesische inwoners is moslim. Daarom is het te begrijpen dat je op veel plaatsen 3x per dag de oproep tot gebed hoort. Een oproep die luid en duidelijk te horen is, zelfs als je nog slaapt. Zo rond 4.00 uur in de ochtend wordt beschouwd als het moment  om de oproep te doen. Na 3 dagen ben ik er een beetje aan gewend en mis ik zelfs de oproep. Mjn wekker die om 6.45 uur afloopt is het moment voor mij wanneer ik besef dat er een nieuwe dag begonnen is. Een dag waarop gewerkt gaat worden. 

Vandaag is er overleg met het algemeen bestuur van de fraters. Het algemeen bestuur bestaat uit allemaal Indonesische mensen en dus wordt de voertaal van het overleg Indonesisch. Er is een tolk geregeld die er voor zorgt dat er getolkt wordt. Het blijkt een voormalige Nederlander die hier al bijna 50 jaar woont en zelfs genationaliseerd is. Hij moet weer even wennen aan het Nederlands omdat hij dit weinig spreekt. Maar al snel gaat dit goed.

Het overleg begint met een kennismaking. Het is erg fijn om meer te weten over de leden van het algemeen bestuur, de algemeen secrataris en econoom. Ik leer dat ze van verschillende gebieden (Java, Sumatra, Flores en Borneo) afkomstig zijn. Ook wordt mij duidelijk dat er een roulatie schema is waarmee veel fraters een brede inzet in de gemeenschap hadden en hebben. En uiteraard is ook ruimte en belangstelling voor de werkzaamheden en taken die ik doe. Mooi om zo verder kennis te maken. En een fysieke ontmoeting (met tolk) heeft, mijn inziens, echt meerwaarde boven een digitale ontmoeting.

Vandaag is er een toelichting op de onderwerpen die de komende dagen aan de orde komen. Het is belangrijk om zorgvuldig de bespreekpunten in te brengen en daarmee de ruimte voor het gesprek hierover te openen. Mooi om te zien en te horen hoe dit werkt. Vervolgens geven we een toelichting over de situatie en de huidige omstandigheden in De Bilt. We gebruiken hiervoor twee films die zoon Bob en ik hebben gemaakt. Ook is er een powerpoint met een plaatje van iedere frater in Nederland die nog leeft. Zo leer ik steeds meer over het leven van de fraters. Met dit overleg en de toelichting wordt daarmee de basis gelegd voor het gesprek voor de komende dagen. 

In de middag heb ik Malang verder verkend. Een wandeling door de stad met een bezoek aan een geldautomaat, stadhuis, station en verdere verkenning van de stad. Dankzij de geldautomaat ben ik nu miljonair. Het is me gelukt om 1.500.000 rupies uit de muur te halen en het waren 30 biljetten van 50.000 rupies. Wat een financiele rijkdom. Toen ik echter op mijn bankafschrift keek, bleek het slechts om € 100,= te gaan. Toch wel een beetje een tegenvaller? Of juist meevaller? 

De wandeltocht zelf was ook een ervaring. Of misschien kan ik het beter een avontuur noemen. Er zijn nauwelijks trottoirs en het verkeer is heel druk. Vooral gemotoriseerd verkeer dat bestaat uit auto's, busjes, brommers, scooters, etc. En het raast achter elkaar door. Er zijn weinig verkeerslichten en zeker geen zebrapaden. Het is dus een avontuur om de overkant van de straat te bereiken. Er is weinig gastvrijheid om elkaar de ruimte te geven (omdat deze er nauwelijks is). Dus het was even wennen. Maar het is gelukt om het stadhuis, het  treinstation en enkele monumenten te bekijken. 

Het monument voor het treinstation gaat over de strijd in de periode 1945 - 1949. Een strijd waarvoor ik belangstelling heb, ook omdat mijn vader als dienstplichting militair op Zuid Sumatra is geweest. Het monument in Malang is een vrijheidsherinnering vanuit het Indonesisch perspectief. Het blijkt lastig om in gesprekken met lokale inwoners over dit onderwerp te spreken. Langzamerhand ontstaat bij mij het idee dat er voor deze periode in Indonesië weinig belangstelling is. Vanuit het perspectief dat de mensen willen werken aan de opbouw van het land en de toekomst is er minder aandacht voor de historie. Er wordt vooral vooruit gekeken. Mogelijk heeft dit onderwerp in Nederland veel meer de aandacht dan hier? En is de omgang daarmee eerder een punt in Nederland dan in Indonesië?