Vandaag staat een uitgebreid bezoek aan de locatie van de fraters in Ende op het programma. De locatie ligt 10 minuten vanaf het hotel. En opnieuw valt het op dat er nu nauwelijks toeristen in dit gebied zijn. In het hotel blijken we de enige gasten te zijn en als we iets te drinken willen hebben wordt onze bestelling opgenomen en gaat er even later iemand op een scootertje vandoor. Inkopen doen! De voorraad is dus niet erg groot. Daarom besluiten we ons ontbijt maar op de locatie van de fraters te gebruiken, daar is wat meer keuze en inspraak. Brood met een gebakken eitje is wat ze verwachten dat we eten en dat is prima te doen.
Na het ontbijt gaan we eerst de school bezoeken. En zoals de titel van deze weblog aangeeft is scholing het belangrijkste wapen voor veranderingen. De fraters hebben dit ruim 100 jaar geleden heel goed gezien en zijn daar goed mee aan de slag gegaan. Het resultaat is dat veel gestichte scholen er nog steeds zijn en er honderden leerlingen profiteren van het onderwijs. En een bezoek van een aantal blanken uit Nederland wordt zeer op prijs gesteld. We zijn een echte attractie voor leerlingen en personeel. Iedereen wil een handje geven, een foto maken of soms een selfie. Wij lenen ons daarvoor en proberen ondertussen nog wat wijzer te worden hoe het op school gaat.
Vooral de docenten Engels spreken mij aan. Dit zijn de enige docenten waar een goede communicatie mee mogelijk is. In een klas waar Engels wordt gegeven mag ik even aan de slag met de leerlingen. Ik probeer wat inderactie te krijgen maar dat blijkt toch vrij lastig. Veel verder als een antwoord op de leeftijd kom ik niet. Ik leer dat de spreekvaardigheid in het Engels van leerlingen en ook van docenten nog vrij slecht is, ondanks jaren Engelse les. Er zijn nauwelijk media om spreekvaardigheid te oefenen en als je onvoldoende in de praktijk oefent wordt het ook niets. En ondertussen is het gereserveerde karakter van veel Indonesische mensen ook geen uitnodiging om eens lekker Engels met een vreemde te spreken.
Met een andere docent bespreek ik de politieke en economische toestand in de wereld. Hij is benieuwd hoe wij tegen het militaire conflict in Europa aankijken. Ik vertel hem dat er een grote mainstream is die Rusland als aggressor ziet en dat Europa en de NATO de Oekrainers steunen. De docent vertelt mij dat in de Indonesische media dit andersom is en dat Rusland overwegend gesteund wordt. Overigens begrijpt hij dat niet en heeft hij het idee dat het nieuws hier bijhoorlijk gekleurd is. Mogelijk speelt het koloniale verleden hier ook een rol in en is de president van Indonesie een vriend van Putin. Best ingewikkeld allemaal.
Ook verdiepen we ons in het vak geschiedenis. Helder wordt dat geschiedenis en maatschappelijke vorming als vakken dicht tegen elkaar aanliggen. Feitelijk start de geschiedenis in 1945 bij de Pancilila en worden de themas vanuit deze visie uitgewerkt in karaktervorming van de leerlingen. Omdat deze uitgangspunten identiteit-onafhankelijk zijn kan daarmee de natie Indonesië worden opgebouwd. Dit is een belangrijk wapen van de scholing en is mogelijk een zeer goed instrument. Veel beter als het neoliberalisme in Nederland waarbij het lijkt of iedereen het zelf kan/moet doen en feitelijk het recht van de sterkste geldt. Volgens mij kunnen we hiervan veel leren. De Pancicila is door Soekarno geintroduceerd mede op basis van kennis uit Nederland en de periode dat hij in Ende verblijf.
Op de school zijn leerlingen vanuit drie identiteiten: rooms katholiek, protestant en moslim. Het grootste deel is rooms katholiek maar de andere stromingen zijn ook vertegenwoordigd. De specifieke lessen over identiteit zijn een keuzevak. Hoewel er geen specifieke protestantse of islam lessen worden gegeven.
Naast de school zijn er ook twee jongensinternaten. We bezoeken de eetzaal, slaapkamers en studieruimte. Het is er toch wel wat anders dan wij gewend zijn. Slaapzalen met wel 30 bedden, slechte matrassen en geen privacy. Maar waarschijnlijk hebben de kinderen thuis niet veel anders?
Na de lunch nog even lekker relaxen in het hotel. Op 200 meter ligt de Sawuzee, oftewel het water tussen Flores, Sumba en Timor. Feitelijk een randzee van de Indische Oceaan. Het strand is zwart (niet van de mensen maar van het zwarte zand) en het water is heerlijk. Ik heb er prima in gezwommen en ik was er de enige. Druk is het er zeker niet. Waar heb ik eerder alleen in zee gezwommen? Weet je dat nog?
1 opmerking:
Was dat in Sri Lanka? Toen je een aanvaring had met een schildpad?
Gr. Roelanda
Een reactie posten